Çevirmen: Khentimentiu
Xilanfa Restoranı, Mu Teknoloji Grubu Binasından çok uzak değildi. Arada sadece üç büyük cadde vardı. Normalde, araba ile sadece on dakika sürerdi. Ancak Mu Yi Fan, Xilanfa restoranından çıktıktan sonra yolda bir zombi saldırısıyla karşılaştı ve bu durum caddelerin kapanmasına neden oldu. Kalabalığın tahliye edilmesi bir saat sürdü. Mu Yi Fan, sonunda Mu Teknoloji Grubu’na vardığında, doğrudan başkanın özel asansörüyle binanın en üst katına çıktı. Tam o sırada, helikopterin havalanmakta olduğunu gördü. Helikopter, binanın tepe katından yaklaşık 20 metre yüksekteydi ve içeride oturanları net bir şekilde görebiliyordu.
Mu Yi Fan içinden homurdandı.
“Allah belanızı versin, neden beni beklemediniz? Neden helikopter kalktı ki?”
Hemen ellerini sallayarak helikoptere seslendi,
“Bekleyin! Ben geldim!” diye bağırdı, ancak helikopterin gürültüsü sesini bastırdı.
Sonra aklına telefon geldi, hemen cebini yokladı ama telefonu yerinde bulamadı.
“Acaba arabada mı düştü?” diye düşündü kaşlarını çatarak.
Başını kaldırdığında, helikopterin penceresinden kendisine bakan Mu Yi Hang’i gördü. Mu Yi Fan hemen el salladı ama Mu Yi Hang, alaycı bir tebessümle karşılık verdi, elini sallayıp dudaklarıyla “Hoşça kal” dedi ve helikopter gözden kayboldu.
Mu Yi Fan dişlerini sıkarak mırıldandı.
“Ulan bu Mu Yi Hang, beni burada bırakıp ölüme terk ediyor.”
Ama helikopteri gönderen babası Mu Yue Cheng idi, nasıl olur da Mu Yi Hang’in sözüne uyar da helikopteri kaldırırdı?
Yüzü gerçek kardeşine benziyordu ama içine sinmeyen bir şeyler vardı. Başkanlık ofisine dönerek babasını arayıp helikopteri geri çağırmasını istemeye karar verdi. Sekreter onu görünce hemen yaklaştı ve gülümseyerek konuştu.
“Merhaba efendim, Amiral aradı, size birkaç saat şirkette beklemenizi, ardından B Şehri’ne götürülmek üzere başka birilerinin sizi almaya geleceğini iletti.”
“Babam, beni kimin alacağını söyledi mi?”
“Bir arkadaşınız olduğunu söyledi sadece.”
Mu Yi Fan kendisi için hazırlanan ofise gitmedi, doğrudan dışarıdaki koltuğa geçti. Sekreter hemen ona bir kahve getirdi. Fakat Mu Yi Fan, sekreterin üzerinden gelen taze ve cezbedici kokuyu alınca kaşlarını çattı.
“Sen ofise geri dön, işine bak.”
Sekreter tam ofisine girmişti ki, Mu Yi Fan seslendi.
“Bekle.”
“Buyurun Genç Efendi?”
“Tüm üst düzey yöneticileri yukarı çağır, acil toplantı yapacağız.”
“Şimdi mi?”
“Evet, şimdi, hemen, derhal!”
Sekreter hızlıca yöneticilere haber verdi. Mu Yi Fan toplantı odasına geçti. On dakika içinde yöneticiler birer birer odaya girip Mu Yi Fan’ı başkanın koltuğunda görünce ürktüler. Sert bir şekilde selam verdiler ve sessizce yerlerine oturdular.
Bu yöneticiler için Mu Yi Fan, başkandan bile daha korkutucuydu. Yılda üç defa bile görünmese, varlığı yeterdi. Fakat bugün, her zamankinden farklıydı. Soğuk gözlerle onları süzmüyordu. Oysa Mu Yi Fan, içerideki canlı insan kokusuna zor dayanıyordu, canı sürekli ısırmak istiyordu.
“Herkes geldi mi?”
“İki müdür iş gezisinde, yarından sonraki gün dönecekler.”
“Haberlerde insanların birbirini ısırdığı olayları gördünüz mü?”
Herkes şaşkındı. İş konuşulacak sanmışlardı. Aralarında bakıştılar ve başlarını salladılar.
“Durum çok ciddi. Toplantıdan sonra tüm çalışanlara iletin, herkes işten çıkıp hemen evine gitsin.”
“Ev mi? Yani izin mi veriyorsunuz?” diye sordu bir yönetici.
“Evet ama bazı şartlarla. Birincisi, eve gitmeden önce marketten pirinç, makarna gibi uzun süre saklanabilen yiyecekler alın. İkincisi, evden çıkmayın, haberleri takip edin. Üçüncüsü, eğer solgun yüzlü, boş bakışlı, ağır hareket eden ve ağzından salya akan biri görürseniz, oradan hemen uzaklaşın. Eğer size saldırırlarsa, kafalarına keskin bir cisimle vurun. Zayıf noktaları orası.”
Toplantı salonu bir anda uğultuya boğuldu. Mu Yi Fan dudaklarını yaladı. Şu an zombilerin kafasını patlatmak kolay gibi gelse de, gerçekte yapmak hiç de kolay değildi.
“Genç Efendi, bu söyledikleriniz resmen adam öldürmek değil mi?” dedi biri.
Mu Yi Fan cevap vermedi ve konuşmasına devam etti.
“Isırılırsanız, birkaç saat içinde siz de onlar gibi olursunuz. Bunlar, insan gibi görünseler de bilinçsizdir. Gördükleri her canlıyı yemek isterler. Hatta sevdiklerini bile tanımazlar.”
Kendi bilinci yerindeydi, insanlara zarar vermek istemezdi.
“Yani sizin tarif ettiğiniz şey… resmen filmdeki zombiler!” dedi biri gülerek.
Bazıları gülmemeye çalıştı ama zorlandı.
O sırada toplantı salonunun kapısı açıldı. Tüm gözler kapıya döndü. Başkanın erkek sekreteri içeri yavaş adımlarla girdi. Gözleri donuk, ne yaptığını bilmiyor gibiydi. Kimse önemsemedi. Fakat biri fark etti, adamın dudakları kan kırmızısıydı. Herkes dikkatle baktı.
Mu Yi Fan arkasını döndü ve sekreter Zhang Da’nın ağzını kanlı bir şekilde açıp, satış müdürüne atladığını gördü.
Çığlıklar yükseldi.
Mu Yi Fan anında yerinden fırlayıp Zhang Da’yı tekmeledi, adam duvara çarpıp yere düştü. Satış müdürü sandalyeden düşüp panikle sürünerek uzaklaştı.
“Zhang sekretere ne oldu böyle?”
“Virüs bulaşmış gibi görünüyor!”
“Ağzındaki kan… acaba birini mi ısırdı?”
Kapıya yönelenler, kanlar içinde bir cesetle karşılaştı. Tanınmayacak haldeydi. Korkuyla geri koştular. Dışarıdaki zombi, içeriden gelen canlı kokusunu alıp saldırıya geçti. Bir kadın yönetici yere düştü.
“Aah! Yardım edin! Lütfen!”
Mu Yi Fan hızla masadaki seramik kupayı kaptı ve duvara çarpıp parçaladı. En keskin parçayı alarak zombiye saldırdı. Onun ağzını tekmeyle açıp, seramik parçasını kafasına sapladı. Zombi bir anda hareketsiz kaldı.
Mu Yi Fan ellerine baktı. Kan içindeydi. Dudakları titriyordu.
“Ben… ben katil mi oldum?”
Sadece yardım etmek istemişti ama şimdi… gözlerinin önündeki sahne korkunçtu. Fanteziler gerçek hayatta çok daha dehşet vericiydi.
Zombiye bakarken birden zihni karıştı. Etrafındaki et kokusu onu çekiyordu, canı tatmak istiyordu…
Kimse onun garipleştiğini fark etmedi. Herkes kadın yöneticiyi kaldırmaya çalışıyordu.
“Çizildin mi? Isırıldın mı?”
“Hayır… hayır…”
Tam o sırada biri bağırdı.
“Sekreter Zhang kalkıyor!”
Bu sesle Mu Yi Fan irkildi. Kendine geldi. Yeme isteğini bastırdı. Tam Zhang’a yeniden müdahale edecekken, biri kapıdan içeri tekmeyle dalıp onu duvara fırlattı…
Yorum