Çevirmen: Khentimentiu
Zhan Bei Tian, Bai Bi köyüne gece döndüğünde, Chen Dong’un akşam yemeğine tam zamanında yetişmişti. Mu Yi Fan, yemek yerken Zhan Bei Tian’ın kaşlarının çatık olduğunu görünce anladı, Bugün Yongcheng Köyü’nde işler yolunda gitmemişti. Muhtemelen Mu Yi Hang tarafından gönderilen birileriyle karşılaşmıştı.
Tabii bu sadece Mu Yi Fan’ın tahminiydi. Zhan Bei Tian’ın neden Yongcheng’e gittiğini sormamıştı bile.
Yemekten sonra Zhan Bei Tian’ın duş almaya gittiğini görünce, hemen meyve kesmek için kullandığı katlanır meyve bıçağını pantolon cebine koydu ve üst kata çıktı. Pijamasını giydi, bıçağı pijama cebine sakladı ve yatağa uzanıp Zhan Bei Tian’ı beklemeye başladı.
Ancak, yarım saatten fazla bekledi, neredeyse uyuyakalacaktı ama Zhan Bei Tian hâlâ odaya dönmemişti.
Muhtemelen bir şeyleri yoluna koymak için kendi uzay boyutuna gitti…
Sabırla beklemeye devam etti ama beklerken göz kapakları dayanamayıp kapandı ve beklediği kişi hâlâ gelmemişti.
Belki de baş karakteri öldürme planına fazla kaptırmıştı kendini… Gece yarısı uyanıverdi. Gözlerini kırpıştırdı ve yanında Zhan Bei Tian’ı görünce, hemen planı aklına geldi. Gözlerinde uykunun kırıntısı bile kalmadı.
Pencereden süzülen ay ışığında Zhan Bei Tian’ın yüzüne baktı. Uzun süre öylece baktı… Sonra gözleri kararsızlaştı. İçindeki kararlılık bir anda erimeye başladı. Uyumadan önce kararı kesindi ama şimdi… Bu yüzü görünce… İçinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu.
Hadi ama… Ben bu kitaba transmigrasyon oldum. Ne yapıyorum ben?
Elini bilinçsizce uzatıp Zhan Bei Tian’ın yüzüne dokundu. Ama tam o anda, bir anda kendine geldi ve elini geri çekti.
Gözleri karardı.
Hayır. Bu yumuşak kalplilik beni mahvedecek. Kendime gelmem lazım.
Yeniden kararlılıkla elini pijamasının cebine attı, bıçağı kavradı. Tam cebinden çıkarıyordu ki… bir anda durdu.
Bir dakika… Bu baş karakter, kitaptaki gibi, olağanüstü tetikte biri olmalı. Hele ki kıyamet sonrası bir ortamda, böyle bir adamın böyle rahat bir şekilde uyuması imkânsız? Yanında doğru düzgün tanımadığı biri varken bu kadar derin uyuması mümkün değil.
Üstelik az önce yüzüne dokunmuştu. Normalde anında uyanması gerekirdi. Bu kadar derin uyuyan biri… hayatta kalamazdı.
Demek ki… Uyanıktı ama uyuyormuş gibi yapıyordu.
Bunu fark eden Mu Yi Fan derin bir nefes aldı.
İyi ki yapmamışım… Yoksa geberip gidecek olan bendim.
Bıçağı usulca yerine koydu, elini çekti ve tekrar uyumaya çalıştı. Ama ne mümkün… Tüm gece sağa sola döndü durdu. Hele midesindeki rahatsızlık da eklenince, iyice uyuyamadı.
Tam o sırada yanındaki kişi aniden konuştu.
“Yanıma gel.”
Mu Yi Fan gözlerini açtı ve anında Zhan Bei Tian’ın keskin, dimdik gözleriyle göz göze geldi. Gözlerinde uykuya dair en ufak iz yoktu.
İyi ki yapmamışım…
Zhan Bei Tian yine tekrarladı.
“Yanıma gel, hadi.” Bu sefer kollarını açmıştı.
Mu Yi Fan bir an durakladı ama sonra hızlıca hareket edip, Zhan Bei Tian’ın kucağına doğru yanaştı. Zhan Bei Tian da açtığı kollarını ona sardı, bir elini Mu Yi Fan’ın karnına koydu ve yavaşça ovalamaya başladı.
“Uyu hadi.”
Mu Yi Fan artık baş karakteri öldüremeyeceğini biliyordu. İstese de yapamazdı artık. Zhan Bei Tian’ın kollarında rahatlayınca gözleri kapandı ve kısa sürede derin uykuya daldı.
Zhan Bei Tian onun uyuduğunu görünce gözlerinde bir tereddüt belirdi. Ama elini geri çekmedi, doğrudan Mu Yi Fan’ın karnına bıraktı ve gözlerini kapattı.
Yorum