Çevirmen: Khentimentiu
“Zi Yue?” Mu Yi Fan, gelen kişiye biraz tereddütlü bir sesle seslendi.
Zhuang Zi Yue, adını duyar duymaz sesin sahibine baktı. Suratı sargılarla sarılıydı, gözlerini kısıp sordu,
“Sen de kimsin, beni nereden tanıyorsun?”
“Benim, Yi Fan!” dedi Mu Yi Fan heyecanla.
Gerçekte, Mu Yi Fan ve Zhuang Zi Yue bir zamanlar sıkı fıkı iki kafadardı. Romanın içinde de hâlâ öyleydiler. O yüzden burada eski dostunu görmek, hele ki hâlâ insan gibi davranan birini görmek, onu bayağı bir coşturdu. Malum, dünyanın sonu gelmişti ve herkes zombiye dönüşüyordu. Zhuang da zombileşmişti ama ne hikmetse hâlâ aklı başındaydı ve Mu Yi Fan’ın sağ kolu gibi bir şey olmuştu.
Zhuang’ın zombiyken bile özel bir durumu vardı, Yeşim enerjisini emebilen tek yaratık oydu! Yani hafife alınacak gibi değildi.
Ama işin garibi, romanın gidişatına göre Mu Yi Fan, Zhuang’la dünyanın sonundan sonra tanışacaktı. Bu da demek oluyordu ki… hikâyenin seyri kaymıştı!
“Yi Fan mı? Mu Yi Fan?” Zhuang gözlerini faltaşı gibi açtı.
“Yahu, sen görevi bırakırken yüzün yanmamıştı? Bu sargılar ne iş?”
Bu dünyadaki Mu Yi Fan, kemik kanseri teşhisi aldıktan sonra arkadaşlarıyla konuşmayı bırakmış, eve kapanmış, dış dünyayla bağlantıyı kesmişti. O yüzden Zhuang, onun ne halde olduğunu hiç bilmiyordu.
Mu Yi Fan sırıtıp konuyu değiştirdi.
“Boş ver şimdi oraları. Sende mi taş almaya mı geldin? Şunu bir kestir de sonra oturur iki lafın belini kırarız.”
Aslında o taş çoktan Qing Tian Boncuğu tarafından emilip içi boşaltılmıştı. Yi Fan’ın niyeti, kesilen taşın içindeki yeşimin neye dönüştüğünü görmekti.
“Olur,” dedi Zhuang. Arkasındaki iki elemana işaret edip taşı ustaya götürttü. Sonra Mu Yi Fan’ın omzuna vurdu ve gülümsedi.
“Vallahi seni burada göreceğim hiç aklıma gelmezdi. Senin yeşim taşlarıyla alakan yoktur normalde, ne işin var Guyu Kasabası’nda?”
“Arkadaşla geldim, öğleden sonra döneceğim zaten,” dedi Mu Yi Fan.
Zhuang kaşlarını çattı, gözlerini kısıp baktı,
“Sen hâlâ orduda değil misin yoksa?”
“Yok, ayrıldım,” diye cevapladı Mu Yi Fan.
“Nasıl yani? Askerliği bıraktın mı sen?” Zhuang’ın ağzı açık kaldı.
“Şey… Neyse, etrafta millet var, öğlen yemeğinde konuşuruz uzun uzun.”
Sonra birlikte taşı kestirecekleri usta olan Xie Shi’ye doğru yürüdüler. Zhuang taşı teslim etti.
Mu Yi Fan olan biteni kenardan izliyordu. Etrafını saran kalabalığın heyecanlı çığlıklarına anlam veremiyordu. “Buğu çıktı”, “Damar var”, “Yeşil göründü” gibi şeyler duyuyordu ama kim neyi kesti, kim neyi buldu pek anlamıyordu. Sadece insanların tepkilerinden çıkan taşın iyi ya da kötü olduğunu çıkarabiliyordu.
“Yeşil çıktı! YEŞİL!”
Millet bir anda coşmaya başladı. Bazıları taşı satın almak için sıraya girmeye kalktı.
Usta Xie Shi, Zhuang’a döndü,
“Genç Zhuang, devam edeyim mi?”
“Tabii ki!” dedi Zhuang, kendinden emin bir şekilde. Taşın içinde mutlaka değerli yeşim olduğuna emindi. Zaten taşı aldığından daha pahalıya satacağından şüphesi yoktu.
Mu Yi Fan, Zhuang’ın bu kendine güvenine hayran kalmıştı ama bir yandan da taşın içindeki yeşimin Qing Tian Boncuğu tarafından ne hale sokulduğunu merak edip duruyordu.
Usta bu sefer taşı kesmek yerine, eline aldığı aletle taşın üstünü ovuşturmaya başladı. Birkaç dakika sonra taşın içinden bir tutam yeşil toz havaya savruldu…
Yorum