Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan kahvaltısını etmiş, biraz soluklanıp villa bölgesinden çıkmak üzere yola koyulmuştu.
İlk iş olarak şehre bir taksiyle gidip, kocaman bir alışveriş merkezinin tuvaletinde, suratındaki onu mumya gibi gösteren sargıyı çıkardı. Aynaya bakınca, uzun zamandır göremediği yakışıklı yüzüyle tekrar karşılaşınca kendi kendine onaylarcasına kafa sallayıp sırıttı.
Romanını yazarken içine düştüğü bu paralel evrende, yani hikâyede yarattığı dünyanın içinde, bu suretini hiç görememişti.
Aynada gördüğü yüz solgun ama karizmatikti. Kaşlar kömür gibi, gözler pırıl pırıldı, bir de hafiften bir çocukluk masumiyeti vardı. Gerçek hayattaki haline benziyordu ama roman versiyonu bayağı yakışıklıydı. Zaten romanın Mu Yi Fan’ıyla bu gördüğü kişinin uzaktan yakından alakası yoktu.
Romanındaki Mu Yi Fan’ın surat hep asık ve sanki tüm dünyanın yükü onun sırtındaymış gibi bir hâli vardı. Gülümsediği falan görülmemiş, hep gölge gibi dolaşırdı. Hani yakışıklı ama yanına kimseyi yaklaştırmayanlardan, karizmatik değil, karanlıktı.
Mu Yi Fan, yanaklarını şöyle bir yokladı, “Günlerdir sargılarla geziyordum, az daha kendi tipimi unutuyordum. Hadi tamam gizlenmek gerekiyordu da, bu yakışıklı surat da oksijen görsün biraz.” diye geçirdi içinden.
Aynada poz verip bir selfie çekti. Ama fotoğrafa bakınca kaşlarını çattı. Suratı bariz bir şekilde eskiye göre daha solgundu. Bu da zombileşme yolunda bir adım daha attığını gösteriyordu.
Bir iç çekip tuvaletten çıktı. Bir kuaföre girip saçlarını yıkattı, kestirdi. Ardından rastgele bir restorana dalıp öğle yemeğini yedi ve üvey annesinin yaşadığı villaya doğru yol aldı.
Villanın önünde iki tane askeri jeep park etmişti.
Mu Yi Fan jeepleri görünce, “Hah, Mu Yue Cheng evde anlaşılan.” dedi kendi kendine. Sonra bir düşündü, “Eski Mu Yi Fan bu aileye ne eziyetler etmişti…” içini çekti ve villaya doğru yürüdü.
Bahçede dört koruma nöbet tutuyordu.
Villanın hizmetkârları Mu Yi Fan’ı görünce dumur oldular. Bir anda bağırış çağırışlar başladı. Biri hemen koşarak rapor verdi.
“Amiralim, hanımefendi, Genç efendi döndü!”
Mu Yi Fan içeri girince, askerî üniformalar, ciddiyet timsali askerler ve onların yanındaki gençlerle göz göze geldi.
Zhao Yi Xuan hafifçe gülümsedi.
“Yi Fan hoş geldin.”
Mu Yi Fan ona buz gibi bir bakış attı. Kadına “anne” dememek için kendini zor tuttu, direkt koltuğa çöktü.
“Baba,” diye seslendi.
“Yemek yedin mi?” Dedi Mu Yue Cheng
Mu Yi Fan kısa bir “Yedim,” cevabını verdi.
“Hazır karnın tokken, benimle kütüphaneye geliyorsun,” dedi ve ayağa kalktı
Mu Yi Fan hiç itiraz etmeden peşine takıldı.
Bu sırada Zhao Yi Xuan, Mu Yi Hang’e öyle bir bakış attı ki, “Koş oğlum koş, aralarına sız!” der gibiydi.
Üçü birlikte odaya girdiler. Mu Yue Cheng koltuğa oturup sordu.
“Bacağın iyi mi artık?”
Mu Yi Fan yine taş surat modundaydı. Cevap yerine bakış attı.
Mu Yi Hang kaşlarını kaldırıp ona baktı, “Bir şey desene be adam,” der gibiydi.
Mu Yue Cheng artık büyük oğlunun ketumluğuna alışmıştı. Kaşlarını çattı, sonra asıl bombayı patlattı.
“Yi Fan, hoşlandığın bir kız var mı?”
Yorum