Global University Entrance Examination [Novel] Bölüm 25: Başlangıç Değeri

Çevirmen: Ari

---

Bölüm 25: Başlangıç Değeri

Bir gözetmen de bir insan olarak kabul edilebilir miydi?

En azından sınava girenlerin gözünde öyle kabul edilemezdi.

Ama Qin Jiu bunu söylediğinde, Lao Yu itiraz etmeye cesaret edemedi.

Hepsi ondan korkuyordu.

Aslında, gözetmen 001 şimdiye kadar bu sınavda kötü bir şey yapmamıştı.

Yetkisini kullanmadı, herhangi bir kuralı ihlal edeni yakalamadı ve herhangi bir eşyaya veya alete el koymadı, ancak sınava girenler hâlâ ondan korkuyordu.

Bunun nedeni, herkesin gözetmenlerin sistemin bir parçası olduğunu ve sistemin gözleri ve pençeleri olduğunu varsaymasıydı.

Sınav sistemi ürkütücüydü, dolayısıyla gözetmenler de ürkütücüydü. Başka çareleri olmadıkça, kimse onunla uğraşmaya cesaret edemezdi.

Ah… Tabi You Huo hariç.

Lao Yu, You Huo’yu düşünür düşünmez, baş ağrısının tekrar başladığını hissetti. “Asi” You Huo’nun “korkunç” gözetmenle yalnız kalması düşüncesi bile onu hasta hissettiriyordu.

“O zaman ben de bu gece ormana gitmeyeceğim.” dedi.

“Bugüne kadar yaşayabilmem senin sayende oldu. Seni geride bırakıp saklanmak… yapamam.” Yu Yao mırıldandı, “Belki yardımcı olabiliriz?”

Diğerleri de kabul etti fakat hepsi reddedildi.

You Huo, “Çok insan çok gürültü demek” dedi ve daha fazla konuşmadı.

Diğerleri onu ikna edemediler. Ayrıca onu dinlemezlerse her şeyi mahvetmekten korktukları için sadece vazgeçebilirlerdi.

***

Gökyüzü yavaş yavaş karardı ve nehrin diğer tarafında birkaç köylü belirdi. Her zamanki gibi buzu kazıyorlardı.

“Aynı insanlar gibi görünüyor?” Yu Wen pencereden kafaları saydı, “Kalın paltolu olan dünkü kadın olmalı? Ve işte o deli adam… Deri şapkalı olanlar da dün deli adamı sürükleyen iki kişiye benziyor?”

Bu öğrenci bol bol telefon ve bilgisayar oyunu oynasa da görme yeteneği çok iyiydi.

Diğerleri o kadar uzağı göremiyorlardı ve uzaktaki figürleri sadece belli belirsiz seçebiliyorlardı.

You Huo, ahşap çerçeveye bakmadan önce bir süre dışarıyı izledi.

Kara Dul kafaları sayarken, o da onunla birlikte saymıştı.

Toplam on altı tamamlanmış oyuncak bebek vardı. Oyuncak bebekleri kabaca hâlâ hatırlıyordu.

Ama onlara tekrar baktığında, oyuncak bebekler… sessizce hareket etmiş gibi görünüyorlardı?

Doğru hatırlıyorsa, ilk sıranın en solundaki oyuncak bebek bu öğleden sonra yatay olarak yatıyordu ama şimdi dik oturuyordu…

You Huo daha yakından bakmak için hareketlendiği sırada Kara Dul geri döndü.

İçeri girdiğinde yaptığı ilk şey ilerlemelerini kontrol etmekti.

Tüm misafirlerin ellerinin boş olduğunu görünce mutsuz oldu. Hiçbiri onu dinlememişti!

Kara Dul bir süre sessizce onlara baktı. Sonra aniden kıkırdadı. Yu Yao tarafından çekilen “yargı” kartının iğnelenmiş olduğu duvara ilerledi ve kıkırdamaya devam ederken kartı ters çevirdi.

“…”

Grup, onun bu hareketi karşısında şaşkına dönmüştü.

Kartı çekildikten sonra bile hareket ettirilebiliyor muydu?!

Yaptığı şeyin ardındaki anlamın ne olduğunu bilmiyorlardı, ama içten içe iyi bir şey olmadığını hissedebiliyorlardı.

Yu Yao mırıldandı, “Eğer baş aşağı duruyorsa, o zaman tam tersi demektir.”

Diriliş ve umudun zıttı… bu ölüm ve umutsuzluk değil miydi?

Daha sonra Kara Dul bir çuval çıkardı.

Bütün bebekleri çuvalın içine koydu ve ayrıca bambu sepetteki tamamlanmamış dört bebeği de attı. Daha sonra çuvalı ona en yakın duran You Huo’nun eline sıkıştırdı.

Dört oyuncak da çok eskiydi ve biri çok kirliydi. Sanki uzun süredir yerde yatıyormuş ya da yanlışlıkla ateşle yanmış gibi görünüyordu…

Bebekleri alır almaz, hepsi Kara Dul tarafından kovuldu.

Kum saati bugün geçen seferden daha uzun akmıştı, bu yüzden dışarı çıktıklarında köylüler buzu kazmayı çoktan bitirmiş ve kendi evlerine dönmüşlerdi.

Köylüler kapılarını kapattıktan sonra, başkası kapıyı ne kadar çalarsa çalsın kapıyı açmayacaklardı, bu yüzden bununla vakit kaybedemezlerdi.

İki gruba ayrıldılar. Diğerleri nehri geçip ormana doğru giderken You Huo ve Qin Jiu kaldıkları kulübeye ilerledi.

“Köylülerin ormandan neden bu kadar korktuklarını hâlâ anlamıyorum.” dedi Yu Wen, “Hepsi mezar olmasına rağmen, çok azı ortalıktaydı. Korkutucu ama en azından içeride kalmaktan daha iyi değil mi?”

Lao Yu: “Kim bilir.”

Yu Yao: “Muhtemelen korkmalarının bir nedeni vardır…”

Oraya tehlikeden saklanmak için gitmelerine rağmen, You Huo için endişeleniyorlardı, bu yüzden fazla derinlere inmediler ve kenarda durdular.

“Burada bekleyelim.” Yu Wen etrafına baktı, “Etrafta hiçbir engel yok, bu yüzden Ge’nın kaldığı yeri buradan görebiliriz.”

Doğal olarak kimsenin itirazı yoktu. Oturup gecenin geçmesini beklerken kuru, sert birer ekmek parçası kemirdiler.

***

Evin içinde ışıklar yanıyordu.

Qin Jiu kanepede otururken You Huo dolapları tek tek incelemekle meşguldü. Qin Jiu bir baget ekmeği ikiye böldükten sonra, “Yarısı senin için.” dedi.

You Huo arkasına bile bakmadı, “Gerek yok.”

Kanepeden oldukça uzakta duruyordu ama ekmeği kırdığında çıkan korkunç çıtırtı sesini net bir şekilde duymuştu. Sadece buna dayanarak bile ne kadar kuru olduğu söylenilebilirdi.

Qin Jiu tekrar konuştu, “Memnun değil misin? O zaman sana daha büyük olan yarısını vereceğim.”

You Huo bütün gün aç kalmıştı, bu yüzden keyfi yerinde değildi.

Bir dolabın kapısını çarparak kapattı ve tehditkar bir şekilde kanepeye doğru yürüdü, “Boğularak ölmek istemiyorsan beni kışkırtma.”

Dolap, soba, çekmeceler, tenekeler…

Oturma odasından mutfağa ve oradan yatak odasına kadar her yeri aramış olmasına rağmen gerçekten yiyecek başka bir şey bulamamıştı.

Neden bu lanet sınav merkezi havaya uçmuyor?

You Huo mutsuz bir şekilde ayakta dikilirken yüzüne bir şey dokundu.

Aşağı baktı. Kırık bagetin yarısı yüzünün önündeydi ve tehditkar bir bıçak gibi boynuna dayanmıştı.

Arkasındaki Qin Jiu, “Zahmet etme. Çoktan aradım ve yiyecek başka bir şey yok.” dedi.

You Huo ifadesiz kaldı ve uzlaşmayı reddetti.

İş başındaki gözetmen, You Huo’nun dudaklarını dürtmek için yine ekmeğin köşesini kullandı. “Denemeni tavsiye ederim. Düşündüğün kadar kötü değil. Gözetimim altında açlıktan ölen birinin sınavına hiç girmedim, bu yüzden bunu ilk vaka yapma.”

You Huo, ekmeği kabaca ondan kapmadan önce sinirle bir süre baktı.

You Huo ekmekten bir parça kopardı ve soğuk bir şekilde, “Üç gözetmen vardı, o halde neden tam zamanlı yerinde gözetleme yapan kişi sensin?” diye sordu.

Qin Jiu kanepeye döndü, daha önce temizlediği demliğin içine biraz çay yaprağı koydu. Eğri tencereyi sobanın üzerine yerleştirdi ve sonra karşılık verdi, “Sınav merkezinin kurallarına göre, tam zamanlı yerinde gözetleme gibi sıkıcı bir şey genellikle baş gözetmen tarafından yapılır. Ne yazık ki, o şanssız kişi ben oluyorum. Neden? Kimin gelmesini istiyordun?”

You Huo: “922, 154. Sen hariç herkes.”

En azından yanlarında et getirmeyi akıl edebilirlerdi.

Mangaldaki ateş çok güçlüydü ve tencere kısa süre sonra yüksek bir ıslık sesi çıkarmaya başladı.

Qin Jiu buhar yüzünden gözlerini kısarak şöyle dedi: “Mesajını iletmene yardım edeceğim. Sınava giren biri tarafından hatırlandıklarını duyunca kesinlikle çok mutlu olacaklar.”

Bu sözler normaldi ama onun tarafından söylendiğinde sanki dalga geçiyormuş gibi duyuluyordu.

You Huo bu yorumu görmezden geldi.

Çay kaynayınca oda bir süre sessizliğe büründü.

You Huo birkaç lokma kuru ekmek yedikten sonra iştahını kaybetmişti. Ekmek kırıntılarını hafifçe silkeledi ve Qin Jiu’ya döndü, “Sen baş gözetmen misin?”

Qin Jiu: “Öyle görünmüyor muyum?”

You Huo: “O rütbeyi sana kim verdi?”

“Yeteneğim? Savaş gücüm? Birçok şeyi göz önünde bulundurdukları söyleniyor.”

Qin Jiu, bunu pek umursamıyormuş gibi davranıyordu. Kendisinden bahsederken bile hep “söyleniyor” kelimesini kullanırdı.

You Huo: “Yani 001, birinci sıra mı oluyor?”

Qin Jiu güldü. Uzun bacaklarını uzattı ve duruşunu değiştirdi: “Kesin değil. Bir zamanlar başlangıç değeri olduğu söyleniyor. Sanırım… o kişi benim kıdemlimdi?”