Çevirmen: Khentimentiu
Telefon daha ikinci kez çalmadan Zhan Bei Tian açtı.
Mu Yi Fan mutlu bir sesle atıldı, “Bei Tian, naber?”
Karşıdan bir sessizlik oldu, sonra soğuk bir ses geldi. “Bir şey mi oldu?”
Mu Yi Fan, karşı tarafın ses tonundan keyifsiz olduğunu hemen hissetti. Gülümsemesi yüzünden kayboldu: “Bir şey yok ya, özledim seni biraz bir arayayım dedim. Meşgulsen kapatayım, rahatsız etmeyeyim sonra konuşuruz.”
Telefonu hızla kapattı ve telefonu yatağın üstüne fırlattı. Biraz utanmıştı.
Ama hatırladığı kadarıyla bugün Zhan Bei Tian’ın tek işi, ekibiyle bir araya gelip “Ne alalım, ne satalım?” muhabbeti yapmaktı.
Bu sırada, Zhan Bei Tian telefon ekranına bakarken fark etmeden hafifçe gülümsedi.
Yanındaki Lu Lin bunu kaçırmadı, “Komutanım… arayan kız arkadaşınız mıydı yoksa?”
Xiang Guo hemen atladı, “Nasıl bir sesi vardı? Komutanın sevgilisi mi varmış? Harbi mi?”
Sun Zi Hao heyecanlandı, “Yok artık komutanım! Sevgili yapmışsınız da bize söylememişsiniz!”
Mao Yu da katıldı, “Getirin de görelim yengemizi, bizim de gözümüz gönlümüz açılsın. Fena mı olur?”
Bütün tayfa bir anda aynı anda konuşmaya başladı, “Evet ya, getirin bir bakalım şu şanslıya!”
Zhan Bei Tian, Lu Lin’e sert bir bakış attı.
Lu Lin, saf saf gülümsedi, “Yani… şey… komutanım, o kadar gülümsediniz ki… ben de dedim kesin bi kız var işin içinde.”
Yıllardır birlikte görev yaptıkları için Lu Lin liderinin ruh halini anında okuyordu.
Zhan Bei Tian kaşlarını çattı.
“Ben az önce gülümsedim mi cidden?”
Xiang Guo alttan alta sırıttı, “Komutanım, yaş kemale erdi artık. Sevgili yapmışsınız çok normal. Hazır fırsat varken alın kızı, gidin nikah dairesine, kızı kaçırırsanız sonra ağlarsınız burada tek başınıza.”
Zhan Bei Tian bu geyiklere daha fazla katlanamadı. Telefonunu alıp uzak bir köşeye çekildi, tekrar aradı. Telefonun öbür ucunda coşkulu bir ses yükseldi.
“Bei Tian!”
Zhan Bei Tian istemsizce gülümsedi, “Bu gece geri dönecek misin?”
Lu Lin bir yandan izliyordu, diğerlerine dönüp fısıldadı, “Kesin aşık bizimki.”
Diğerleri başlarını sallayıp onayladı.
“Acaba kim bu kadersiz kız?”
“Komutanın gözüne girdiyse kesin çok güzel, zarif, böyle süt kokulu bir şeydir.”
O sırada, onların hayal ettiği “gizemli güzel” Mu Yi Fan, yatakta telefonla zıplaya zıplaya konuşuyordu.
“Babam bu gece burada kalmamı söyledi, yarın dönerim. Ama sen de beni aradığına göre, demek sen de beni özledin, hehe!”
“…”
Mu Yi Fan hemen yapıştırdı, “Susuyorsan, bu da evet demektir. Sessizlik onaydır, unutma.”
Zhan Bei Tian hemen konuyu kapattı, “Hadi görüşürüz, işim var.” Dedi ve çat diye kapattı telefonu.
Mu Yi Fan telefonu sinirle bir kenara attı ama sonra yüzü aydınlandı, “Hehe, ama aradı bak! Bu büyük bir ilerleme!”
Tam o sırada kapı tıklandı.
Mu Yi Fan aynanın karşısına geçti, üstünü düzeltti, saçına bir elle şekil verip kapıyı açtı. Karşısına Mu Yi Hang Çıktı.
Mu Yi Fan kaşlarını çattı, “Ne var?”
Mu Yi Hang gözlerini onun yüzünde gezdirip sonra bacağına kaydırdı, “Ağabey… bacağın iyileşiyor mu?”
Mu Yi Fan içinden, “Bu adam kardeşim ama… keşke olmasa” diye geçirdi.
Mu Yi Hang devam etti, “Az önce çalışma odasında söylediklerinde… ciddi miydin?”
Mu Yi Fan omuz silkti, “Sorun mu var?”
Mu Yi Hang hemen bir belge çıkardı, “Şirketin vekaletnamesi… sadece imza atman lazım.”
Mu Yi Fan, tek satır okumadan imzaladı. Mühür de cebindeki cüzdandaydı zaten, hızlıca evrak işlerini halledip kapıyı kapattı.
Mu Yi Hang elindeki imzalı belgeye baktı, şaşkınlıktan küçük dilini yutacaktı. “Ağabey değişmiş… bu kadar kolay imzalamazdı.”
Akşam yemeğinde, Zhao Yi Xuan özel olarak Mu Yi Fan için çeşit çeşit yemek yapmıştı, “Yavrum bol bol ye, ezogelin çorbasını senin için özellikle yaptırdım.”
Mu Yi Fan nezaketen gülümsedi, içinden “Tabii o evraklara imza attım ya…” dedi. Ama yine de çorbayı içti.
Tabii kıyamet kopunca, tüm hisseler çöpe gidecek, ama onlar henüz bilmiyor.
Yemekten sonra herkes gülüp sohbet ederken, Mu Yi Fan içinden “Alın şirketi başınıza çalın , ben romanın yazarıyım geleceği en iyi ben biliyorum,” diyordu.
Gece, yine uyuyamadı. Dön babam dön. En sonunda pes edip yataktan kalktı.
“Delireceğim! Geçen hafta mışıl mışıl uyuyordum, şimdi koyun sayıyorum ama koyunlar bile benden kaçıyor!”
Saat sabahın ikisi.
Biraz oyalandı, sabah olur olmaz kendini dışarı attı. Kahvaltı edip Li Qing Ming’in evine doğru gitti.
Güneş yüzüne vurunca, “Ohhh, yaşadığımı hissediyorum,” dedi. Ama tam o anda şoför o huzur dolu anını bozdu.
“Şey… ücret?”
“Aa pardon. Bir yarım saate döneceğim, bekle beni. Al şu üç yüzlüğü, keyfine bak.”
Tam o sırada bir BMW önünde durdu. Araçtan biri indi.
Mu Yi Fan gözlerini kısmış bakıyordu.
“Ananı si-… Zhan Bei Tian mı o???”
Mu Yi Fan resmen kaçacaktı ama bacakları dondu kaldı.
“Ne alaka şimdi ya!?”
O sırada, arabadan başka biri daha indi. Yüzü sıradan ama ses tonu diken gibiydi.
“Vay vay vay! Bu kim ya? Yi Fan efendi yaşıyor demek. Biz seni öldü sandık.”
Bu adamı tanımamak imkansız, Xiang Guo.
Zamanında, Mu Yi Fan bir görevde Zhan Bei Tian’ın planını sabote etmişti. Neredeyse Xiang Guo ve Lu Lin ölecekti. Zhan Bei Tian onları son anda kurtarmıştı.
O günden beri Xiang Guo, Mu Yi Fan’dan nefret ediyordu. Elinden gelse Mu Yi Fan’ı canlı canlı halıya sarar, balkondan aşağı atardı.
Heh şimdi yandık. Daha kıyamet bile başlamadan ben düşman kazandım bile…
Yorum