Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan aslında pek uykulu değildi… Daha çok, uyku ile uyanıklık arasında garip bir hâlde sallanıyordu. Sanki biri usulca kıyafetlerini açtı, ardından göbeğine hafifçe dokundu.
O dokunuş… öyle nazikti ki, sanki el değil huzur sürülüyordu.
Dokunanın avucu adeta “gel uyu, her şey geçecek” diyordu. Mu Yi Fan huzurla gevşedi.
Ama… o huzur veren el bir anda çekildi.
O rahatlıkla gelen huzur, bir anda yerini boşluğa bıraktı.
Mu Yi Fan huzursuzlanmaya başladı, sağa sola döndü, derken gözlerini açtı. Tavana baktı, fark etti ki… kendi odasındaydı.
Ne zaman geldim ben buraya ya?
Zhan Bei Tian mı taşıdı acaba?
Telefonunu eline aldı ve baktı, saat gece yarısıydı
Telefonu bir kenara bıraktı ve tekrar uyumaya çalıştı.
Ama nerede…
Gözleri uykuya kapansa da midesi “hayırdır birader?” diyordu.
İçinde anlamlandıramadığı bir huzursuzluk vardı…
Yatakta döndü, döndü… Yarım saat geçti ve en sonunda, “Yeter be!” dedi ve aşağı inmeye karar verdi.
Ama kapıdan çıkar çıkmaz…
Vücudu bir anda gevşedi, sanki üzerine pamuklar serildi.
Bir güç onu aşağı çekti.
Ve… kapının önüne yere uzanıp kaldı.
Ertesi sabah, saat 5:30.
Zhan Bei Tian erkenci bir adam.
Kapısını açtı… ve dışarıda yatan bir beden gördü.
Gözleri büyüdü, bir anda ciddileşti.
Hızla diz çöküp yerde yatan bedeni sallamaya başladı.
“Bay Mu? Bay Mu? Mu Mu? Mu Mu?”
Mu Yi Fan ise derin uykuda huzurluydu.
Birinin seslendiğini duyunca gözlerini yarı açık açtı.
Karşısında Zhan Bei Tian’ın “Bim’de satılmayan” güzellikteki yüzünü gördü.
“Bei Tian, hayırdır ya? Kahvaltıya mı kalktın?”
Zhan Bei Tian içinden, “Kafayı mı yedi bu?” Diye sorarken. Dışından ise ciddi bir sesle “Kapımın önünde niye yatıyorsun?” dedi.
Mu Yi Fan bir süre düşündü, sonra omuz silkti.
“Bilmem ki… Uyuyamadım, biraz hava alayım dedim, kapına geldim… Bi’ baktım çok rahat… yattım kaldım işte.”
Zhan Bei Tian, onun karnına göz ucuyla baktı.
Sonra onu usulca kaldırdı.
“Saat altı. Git biraz daha uyu, sonra kahvaltıya çağırırım seni. Alışverişe çıkıp geleceğim.”
Mu Yi Fan göz kırparak.
“Tamam, uyumaya…” dedi ama, yatağa dönünce yine uyuyamadı.
En sonunda salona inip televizyonun karşısına geçti.
Saat sekizde Zhan Bei Tian elinde kahvaltı malzemelerinin olduğu bir torba ile döndü.
Mu Yi Fan hemen ayağa kalktı ve yardım etti.
“Bei Tian, ben bugün babamın yanına gideceğim. Belki akşama gelirim, belki yarın sabaha doğru.”
“Ben bırakırım seni.”
“Yok yok! Ben kendim giderim.”
Sonuçta ailesinin yanına gidecek, yüzündeki sargıyı falan çıkaracak.
Kahramana o şekilde görünmemesi lazım.
Zhan Bei Tian’ın kaşı kalktı, “Ama sen araba süremezsin ki.”
Mu Yi Fan inatla, “O zaman taksiyle giderim.” dedi.
Zhan Bei Tian, bu cevaptan sonra bir şey diyemedi.
Sadece içinden söylendi.
“Kafasına göre yaşıyor vallahi…”
Yorum