Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan iç çekti.
“Yemin ediyorum üzerimde kara büyü var!”
Zaten mumya gibi sargılara sarılı geziyordu, bir de üstüne biri onu tanıdı.
“Yani ben böyleyken bile tanınıyorsam, demek ki yıldız ışığım sönmemiş.” Diye düşündü bir an.
Başını merakla çevirdi.
Karşı kaldırımda, bembeyaz takım elbisesiyle model gibi dikilen bir adam ona bakıyordu.
Adam yaklaşık yirmi yedi yaşlarında, yakışıklı mı yakışıklı, zarif mi zarif… Ama bir detay vardı ki, tüyleri diken diken ederdi.
Gülümsemesi bahar meltemi gibi, gözleri ise “ben kötülük yaptım ve hiç pişman değilim” der gibi.
Mu Yi Fan gözlerini kıstı.
“Bu adam da kim böyle?”
Bu bedenin hatıralarında böyle biri yoktu. Ama nedense, içinden bir ses sürekli “Yaklaş, sarıl, tanı…” diyordu.
Adam kaldırımdan geçip yanına geldi. Hiç çekinmeden göz kırptı, sonra da sitemli bir sesle sordu.
“Yüzünü neden sardın sen öyle?”
Mu Yi Fan refleksle cevap verdi.
“İlaç alerji yaptı… Suratım bildiğin kabak çiçeğine döndü. İnsanları korkutmamak için sardım.”
Cümlesi biter bitmez durdu.
“Ben ne yaptım ya! Niye hemen cevap verdim ki?!”
Neyse ki, gerçek zombilik olayını ağzından kaçırmamıştı.
Beyazlar içindeki adam, lafı hiç uzatmadan elini kaldırdı, Mu Yi Fan’ın yüzündeki sargıya dokundu, sonra da koluna yapıştı.
Hiç utanmadan onu villanın kapısına doğru sürükledi. Oturdu, diğer eliyle de Mu Yi Fan’ın şişmiş bacağının tam üstüne bastı.
Fizik tedavi mi yapıyor yoksa baskıyla ruh okuma mı, belli değil.
Mu Yi Fan aşağı baktı…
Yok artık!
Adamın tırnakları simsiyah!
“Bu… bu adam da mı zombi?”
Bir anda soğuk bir ter indi sırtından.
Adamın yüzüne dikkatlice bakınca, teninin bembeyaz olduğunu, gözlerinin iç kısmında kızıllıklar olduğunu fark etti.
Hem karizmatik, hem tedirgin edici… Tam bir “gizli patron” havası.
“Daha kıyamet bile kopmadan… Karşımda bilinç kazanmış bir zombi var!”
Adam başını kaldırdı.
“Kemik kanseri, değil mi?”
Mu Yi Fan hemen kendine geldi, kafa salladı.
“Hı hı… evet evet, kemik kanseri.”
Adam cebinden sol elini çıkardı. Avucunu yukarı çevirdi.
Mu Yi Fan, adamın da tırnaklarının aynı şekilde gri-siyah olduğunu gördü.
Adam elini, Mu Yi Fan’ın eline değdirdi, parmaklarını onun tırnaklarına sürttü.
“Daha Nisan başı olmasına rağmen bu renk… hmm…” diye mırıldandı.
Mu Yi Fan hemen atağa geçti.
“Aile doktorum dedi ki, kemik kanserim ilerlediği için tırnaklarım kararmış. Senin de kararmış… yani… sende de kemik kanseri olabilir mi?”
Tabii ki sallıyordu. Amacı, karşı tarafın ağzını aramaktı.
Adam birden somurtarak elini çekti.
“Senin doktorun… Li Qing Tian mı?”
“Evet, ta kendisi.”
Adam dudak büktü, gözlerini kısıp sırıttı.
“Onun dediğine de güveniyorsun ha?”
Bakışları bir anda keskinleşti, gözlerinden çıkan “sinsi dedektif ışığı” Mu Yi Fan’ı delip geçti.
“Bana kalırsa, sen eskisi gibi değilsin…”
Yorum