Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan, Zhan Bei Tian’ın kahkaha attığını duyunca hemen ona döndü ve homurdandı.
“Komik mi yani? Senin de karşına geçip hamilesiniz desinler de göreyim, o zaman da böyle katıla katıla gülebilecek misin ha?!”
Zhan Bei Tian refleksle elini yanağına götürdü.
“Az önce… güldüm!”
Kendi kendine şaşırarak düşündü. “En son ne zaman böyle gülmüştüm ki? Beş, altı yıl olmuştur kesin.”
Düşüncelerini toparladı, sesini alçaltarak konuştu.
“Sanırım o görüntüdeki ‘fetüs’ denilen şey aslında senin yuttuğun boncuktu. Doktorlar ayırt edememiştir.”
Ama içinden bir ses daha konuştu.
“Yani… boncukla üç aylık bebek arasındaki farkı da anlayamayacak kadar kör mü bu doktorlar?”
Yine de Mu Yi Fan’ın rahatlamış halini görünce bu şüpheyi kendine sakladı.
Mu Yi Fan da içten içe düşündü, “Bu açıklama fena değil… Hem kim boncuğu bebek sanır ki?”
Sonra midesi guruldadı ve başını kaldırdı.
“Acıktım.”
Zhan Bei Tian arabayı çalıştırdı:
“Ne yemek istersin?”
Mu Yi Fan biraz düşündü, gözleri bir anda parladı:
“Ekşili acılı çorba istiyorum!”
Zhan Bei Tian kaşlarını kaldırdı. İçinden geçirdi.
“Kusmalar, mide bulantısı… şimdi bir de ekşi aşeriyor. Yok artık!”
Sessizce hastaneden uzaklaştılar, sokak sokak gezdikten sonra, en sonunda küçük bir dükkânda ekşili acılı çorba dükkanı buldu.
Mu Yi Fan beş kase çorbayı arka arkaya hüpletti. Kasesindeki son damlayı bile bırakmadı.
Zhan Bei Tian onu sabırla bekledi, sonra ayağa kalktı.
“Ben Shenghua Otel’e gidip eşyalarımı alacağım. Sen burada bekle.”
“Tamam.” Dedi Mu Yi Fan ve ardından elini kaldırarak dükkân sahibine seslendi.
“Bir kase daha lütfen!”
Zhan Bei Tian onun sağ eliyle kaşığı ne kadar hızlı kullandığını görünce gözlerini kıstı.
“Sağ kolun acımıyor mu senin?”
Oysa ki daha yeni oradan kurşun yemişti. Normalde en az on gün kolunu kımıldatamaması gerekirdi. Ama Mu Yi Fan çorbayı öyle bir iştahla yutuyordu ki, kolu sapasağlam gibiydi.
Mu Yi Fan, Zhan Bei Tian’ın bakışlarını fark edince yüzü hafif gerildi. Kurşunlandığını çoktan unutmuştu bile. Geceden beri o kadar çok şey olmuştu ki rol yapmayı unutuvermişti.
Başını kaldırdı, yapmacık bir ciddiyetle söylendi.
“Tabii ki acıyor! Ama ben dayanıklıyımdır. Yoksa… sen mi yedireceksin bana?”
Zhan Bei Tian alaycı bir gülümsemeyle cevap verdi.
“Dayanabiliyorsan sorun yok.”
Mu Yi Fan başını eğdi ve homurdandı.
“Merhametsiz adam…”
Zhan Bei Tian’ın yüzünde kısa bir alaycılık belirdi, ardından gözlerini cama dikti.
“Bir ay sonra böyle merhamet gösterirsem… mezarlıkta yerimi hazırlarım artık.” Diye düşündü içinden.
Mu Yi Fan, onun yeniden soğuklaştığını fark edince çorbanın da tadı kaçtı. Kaşığı bıraktı, hemen hesabı ödedi ve dışarı çıktı.
Arabaya biner binmez esnedi.
“Uykum geldi.”
Zhan Bei Tian ona baktı ve gördü ki Mu Yi Fan çoktan sızmıştı. Uykuya dalmış hatta kımıldamıyordu bile.
Arabayı çalıştırmadan önce Shenghua Otel’e gidip valizini aldı, çıkış işlemlerini halletti.
Geri döndüğünde Mu Yi Fan hâlâ aynı şekilde uyuyordu.
Zhan Bei Tian arabada oturdu, kontağı çevirmedi. Gözleri boşluğa daldı.
“Önceki hayatımda tam da bu saatlerde ne yapıyordum acaba?”
Yorum