Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan, karakter gelişiminin kendi kontrolünden çıkmasından endişeleniyordu ki, Zhan Bei Tian bir anda durdu. Uzun bir süre hareketsiz kaldı. Bu durum Mu Yi Fan’ı daha da huzursuz etti. Başını çevirip baktığında, Zhan Bei Tian’ın başını sertçe iki yana salladığını gördü. Ardından, bir anda bacaklarından gücü çekilmiş gibi, arkasına doğru düşüp bayıldı.
Mu Yi Fan donakaldı. Hemen hamle yaparak Zhan Bei Tian’ın kolunu yakaladı ve adamı kollarına çekti.
“Hey, Hey! Ne oldu sana?”
Birkaç kez bağırarak seslendi, ardından panikle adamın yüzüne tokatlar attı.
“Zhan… N’olur korkutma beni böyle! Ne oldu sana?”
Zhan Bei Tian’dan hâlâ tepki gelmeyince, Mu Yi Fan dikkatle burnuna eğildi ve nefes alıp almadığını kontrol etti. Adam hâlâ yaşıyordu.
“Şükür… En azından ölmemiş.”
Ama nasıl olurdu? Az önce sapasağlamdı. Nasıl birden bire bayılırdı?
Mu Yi Fan, kesinlikle bir şeylerin ters gittiğini düşündü ve hemen telefonunu çıkarıp acil sağlık merkezini aramak için tuşlara bastı. Ama sadece iki rakama bastığında, eli durdu.
“Ben ne yapıyorum?” diye geçirdi aklından.
Zhan Bei Tian’ın bayılması… Bu onun ruhunun yeniden doğmak üzere olduğuna dair bir işaret olabilir miydi? Öyleyse, onu öldürmek için en uygun zaman tam da bu andı!
Tam o sırada, yakınlardaki bir mezarı süpüren bir aileden biri ona seslendi.
“Beyefendi, yardıma ihtiyacınız var mı?”
Mu Yi Fan irkildi, gerçeğe döndü. Hemen başını sallayıp cevap verdi.
“Hayır hayır, sadece arkadaşıma güneş çarptı.”
Ama etrafta çok insan vardı, burada bir şey yapması mümkün değildi. Hızla Zhan Bei Tian’ı sırtladı, dağın basamaklarından aşağı taşımaya başladı. Adamın boyu bir metreden fazlaydı ve taşıması çok zordu. Kendi arabasına ulaştığında, Zhan Bei Tian’ı arka koltuğa fırlattı. Ardından alnındaki teri sildi, derin bir nefes aldı ve söylenerek mırıldandı.
“Allah belanı versin… Ben sana ne borçluyum ya?”
Kaderin onunla dalga geçtiğini düşünüyordu. Adamı öldürmek istiyor, ama sonunda hep onu koruyan kişi oluyordu. Şimdi de Zhan Bei Tian baygın, öldürmek için en iyi zamandı, ama yine de onu taşıyıp ıssız bir yere götürmek zorundaydı.
Bu kadar temkinli olmasının nedeni basitti. Eğer Zhan Bei Tian’ı öldürmeye çalışırken bir hata yapar ve yakalanırsa, hem gerçek dünyaya dönemeyecekti hem de bu kitap dünyasında suçlu sayılıp ömrünü hapiste geçirecekti.
“Umarım eve varana kadar uyanmazsın…”
Güneş batmadan villasına ulaştı. Zhan Bei Tian’ı içeri taşıdı, doğrudan salondaki koltuğa yatırdı. Hemen yüzünü kontrol etti. Hâlâ baygındı. Bu fırsatı değerlendirmeliydi. Hemen etrafa göz gezdirdi, kullanabileceği bir silah aradı. Gözleri, masanın üzerindeki meyve bıçağına takıldı.
Hızla bıçağa uzandı ve eline aldı. Kaldırdı ama… Tam saplayacağı sırada, Zhan Bei Tian’ın yüzüne bir kez daha baktı. O tanıdık, yakışıklı yüz… Bıçağı indirip öldürmeye eli varmadı.
Gerçek hayatta Zhan Bei Tian onun en iyi dostuydu. Ne zaman bir derdi olsa yanında olmuştu. Onu asla yalnız bırakmamış, her zaman kollamıştı.
“Bu adama nasıl kıyarım ben?”
Ama diğer taraftan, eğer onu öldürmezse, bu kitap dünyasında kalacak, belki de ana karakterin hedefi hâline gelecek ve hayatı zindan olacaktı.
Bu düşünceler beynini kemirirken, yeniden bir kararlılık doğdu içinde.
“Off… Gerçekten seni öldürmek istemiyorum. Ama gerçek dünyaya dönebilmem için başka çarem yok. Geri dönersem… Sana her şeyin en iyisini yapacağım. Söz veriyorum.”
Sonra eğilip Zhan Bei Tian’ın alnına birkaç öpücük kondurdu. Kendini toparladı, terleyen elini pantolonuna sildi, derin bir nefes aldı. Bıçağı yeniden kaldırdı.
“Ben şu an bir kitabın içindeyim… Bu adam sahte… Sahte biri bu… Onu öldürürsem, gerçek dünyama dönerim…”
Gözlerini kapattı, elleri titriyordu. Kendi kendini telkin ediyordu.
“Her şey sahte… Bu dünya da, bu adam da…”
Zaman gelmişti. Mu Yi Fan gözlerini açtı, Zhan Bei Tian’ın kalbinin olduğu yere odaklandı… Ve bıçağı kaldırıp tüm gücüyle saplamak için hamlesini yaptı…
Yorum