Lick Me Up If You Can [Novel] 1. Kitap, 37. Bölüm

Çevirmen: Ashily

---

***37. Kısım***

Bifteğini onun tabağına koymaya çalıştığını fark eden Ashley “Ne yapıyorsun?” diye sorunca Koi durdu ve ona baktı.

“Biliyorsun, bu benim için biraz fazla.”

Ashley’nin bakışları Koinin tabağına kaydı. Koi dilimlediği ete baktı ve gülümsedi. 

“Evet, genelde fazla yemem.”

“…Gerçekten mi?” Ashley’in yumuşak tepkisini gören Koi, hızla elindeki eti onun tabağına bıraktı. Görevini başarıyla tamamlamanın haklı gururunu hissediyordu. Kendi kendine gülümserken Ashley’nin mırıldandığını duydu.

“Çok az yiyorsun, fasulye kadarsın.” 

Eğer bunu söyleyen Ashley olmasaydı, Koi ona şunları söylerdi, ‘Sen hiç bu kadar büyük bir fasulye gördün mü, sen de aşırı büyük değil misin, eğer tüm insanlar senin gibi yeseydi dünya çoktan yok olurdu, çok fazla ot yiyorsun, çok fazla et yiyorsun, geriye hiçbir şey kalmazdı.’

Ama karşısındakinin Ashley olduğu gerçeği tüm mücadele ruhunu yok etmişti. Koi Ashley’e döndü ve başını sallayarak, “Sen öyle diyorsan, öyledir.”

“Ne içmek istersin?”

Şaşkınlıkla “Ne? Ah, kola.” dediğinde buzdolabının kapağını açan Ashley tekrar sordu.

“Mango, elma, limon, zero, orijinal, hangisi?” (Ashily: Netten baktım gerçekten coca-cola’nın bu çeşitleri varmış.)

“M-mango!”

Bunun ardından Ashley iki mangolu kola ve iki bardak çıkardı. Birini kendinin, diğerini Koi’nin önüne koydu.

“Teşekkürler.”

Koi teşekkür etti ama Ashley cevap vermedi, bunun yerine arkasını dönüp bardağına buz koymak için buz makinesinin düğmesine bastı. Koi, Ashley’in buz dolu bardağına kola doldurup içtiğini görünce gözlerini kırpıştırdı.

“Ben…”

“Buzlu içmiyorsun değil mi?”

Konuşmak üzere olan Koi, Ashley’nin kendisinden önce söylediği sözler karşısında bir kez daha sustu. 

“Hm, evet.” diye mırıldandı ve sessizce kolasını içti. Ashley tüm yiyeceğin bu kadar olduğunu söylemişti ama Koi yemeye başladıktan sonra oldukça fazla olduğunu fark etti. Karnını et yerine patates püresi ve salatayla doyurdu.

Yeterince yedikten sonra çatalını bıraktı ve sırtını sandalyeye yasladı. Ashley de yemeğini bitirmiş peçeteyle ağzını siliyordu.

“Doydun mu? Bu kadarı yeterli mi?” 

Ashley Koi’nin sorusuna kayıtsız bir şekilde yanıt verdi.

“Her zaman çok fazla yemiyorum. Şimdilik bu kadarı yeter.”

Ardından ayağa kalktı ve tabakları toplamaya başladı. Koi şaşırdı ama hızla o da tabakları topladı. Masayı topladıktan sonra ilk konuşan Ashley oldu.

“Pekala, hadi artık çalışmaya başlayalım, olur mu?”

Koi, az önce yediği yemek birden boğazında kalmış gibi hissetti. Göğsünün köşesindeki gerginlikle beraber başını salladı.

“Tamam.”

***

Ashley’nin bahsettiği buz pateni pisti bodrumun ikinci katındaydı. Koi birinci katta ne olduğunu sorduğunda Ashley basitçe “Şarap,” dedi.

Bodrumun ikinci katına ulaşıp kapalı kapıyı açtıklarında, soğuk hava üzerlerine esti. ‘…Soğuk.’  Koi geri çekildi ve derin bir nefes aldı. İlk önce içeri giren Ashley arkasını dönüp ona baktı. “İyi misin? Üzerine bir şey giymek ister misin?”

“G-giyebilir miyim?”

Koi’nin titrediğini gören Ashley hemen yan taraftaki dolaplardan birini açtı. İçinde birkaç kıyafet ve paten ayakkabısı vardı. Dolaptan ince bir kazak çıkarıp Koi’ye uzattı.

“Henüz alışkın olmadığın için bunu veriyorum ama bu sıcaklığa alışsan senin daha iyi olur. Amigo takımına girmek istiyorsan alışmaktan başka seçeneğin yok.”

“Tamam, alışacağım.” Koi itaatkâr bir şekilde başını salladı ama şu anda en çok isteği şey soğuktan kurtulmaktı. Ashley’den aldığı kazak soğuğu engelleyecek kadar kalın değildi ama hiç yoktan iyiydi. Ashley onun aceleyle kazağını giymesini izlerken sordu.

“Kaç numara ayakkabı giyiyorsun?”

“Ha? 40.5.”

“Ne?”  Paten ayakkabısı arayan Ashley başını kaldırıp baktı. Koi utanmıştı ama biraz daha yüksek sesle cevap verdi. “Kırk buçuk. 40.5!”

“Hah…” Ashley iç geçirdi ve tekrar arkasını döndü. Kendi kendine mırıldanıyordu ama boş buz pistinin sessizliğinde Koi onun sesini çok net duyabiliyordu.

“Vay canına, ben dördüncü sınıftayken 41 numara giyordum….”

Koi o kadar utanmıştı ki kaçıp bir yerlere saklanmak istedi.

*

*

Paten ayakkabıları çok iyi muhafaza edilmişti. Ashley çok hızlı büyüdüğü için hiç giymediği bir sürü ayakkabısı ve kıyafeti olduğunu söyledi. Tabii ki bu Koi’nin başına gelmesi imkansız bir şeydi. 

Ashley “Bunu mu yoksa bunu mu tercih edersin?” diye sorduğunda Koi bir süre düşündü. Ayağının büyüklüğüne göre sağdaki daha iyi otururdu ama soldaki daha güvenli hissettiriyordu. En sonunda, kararı onun yerine Ashley verdi.

“O halde solu seçelim. Patenlerin ayağına tam oturması daha iyi olur.”

Gevşek olanlarla yaralanma olasılığının daha yüksek olduğunu da ekledi. Koi karşı çıkmadan söyleneni kabul etti.

“Otur, ayakkabılarını bağlayayım.”

Ashley yandaki sıraya oturttu ve  tereddüt etmeden önünde tek dizinin üzerine çöktü. Utanan Koi panikle ellerini uzattı.

“Sorun değil, ben yaparım.”

“Bir dahaki sefere.”

Ashley ellerini ustaca hareket ettirerek “Bu sefer senin için ben yapacağım.” dedi.

Ashley aşırı samimi davranıyordu. Koi onun nezaketinden memnun olsa da, rehavete kapılmaması gerektiğini düşünüp kendini azarladı.

‘Ash iyi bir çocuk olduğundan herkese iyi davranıyor.’

‘Tesadüfen arkadaş olduk diye özel olduğumu düşünüyorsam bu çok büyük bir yanılsama. Ashley’nin pek çok arkadaşı ve onu seven bir sürü insan var. Herkes ona yaklaşmak için bir fırsat bekliyor.’ Yani Koi’ninki gibi bir durum herkesin başına gelebilir.

‘Minnettar olmalıyım.’

Koi kendini toparladı ve bakışlarını indirdi. Çok geçmeden Ashley’nin saçının tepesi görüş alanına girdi. İlk kez ona yukarıdan bakıyordu. Garip ve heyecan vericiydi. ‘Ona tepeden bakacağımı hiç düşünmezdim.’

‘Üstelik Ash önümde diz çöküyor.’

Koi onu nefesini tutarak izledi. Uzun ince iplikleri büküp düğüm yapan narin parmakları gözüne çarptı. Parmakları uzun ve zarifti, tırnakları bile çok güzeldi.

Ona hayranlıkla bakan Koi sordu. “Ash, enstrüman çalmayı biliyor musun?”

“Hımm… flüt.” 

Fazla düşünmeden sormuştu ama aldığı cevap beklenmedikti. Koi gözlerini kırpıştırdı ve tekrar sordu.

“Flüt mü? Gerçekten mi?”

“Evet.”

Bir ayağındaki ipi bağlamayı bitirmiş olan Ashley sırtını dikleştirdi ve Koi’nin diğer bacağını tuttu. Yavaşça baldırını kavrayıp kendine çektikten sonra tekrar eğilip gevşek ipi parmaklarına doladı.

“Enstrüman sınavına bununla girmiştim.”

“Gerçekten mi? Hangi şarkıyla?”

“Sentimentale ile.” (Ashily: Şarkıyı yoruma bıraktım. Sanırım Ashley yan flüt çalıyor.)

“Sentimentale?”

Ashley, söylediklerini tekrarlayan Koi’ye cevap verdi.

“Evet, Claude Bolling‘den.” (Ç.N: Fransız caz piyanisti ve bestecisidir.)

Koi bu ismi daha önce hiç duymamıştı. Aslında müzik hakkında pek bir şey bilmiyordu. Yine de bu ismi özenle ezberlemişti. Yalnız kaldığında kesinlikle araştıracaktı. Ama Ashley onun düşüncelerini hissetmiş olmalıydı ki ayakkabısını bağlamayı bırakıp cebinden telefonunu çıkardı ve hızla bir şeyler yazdı.

“İşte  bu.”

“Ah.”

Telefonunu Koi’nin yanına bırakarak işine geri döndü. Koi tam teşekkür edecekti ki müzik başladı.

Sakin caz müziği usulca yankılanıyordu. Koi, daha önce hiç dinlemediği güzel müziği ilk kez duyduğunda bir anlığına nutku tutuldu.

‘Ash bu şarkıyı çaldı…’

Müziği dinlerken Ash’in flütü nasıl çaldığını hayal etmeye çalıştı. İpi bağlayan uzun parmaklarıyla her notaya tek tek dokunuşunu. Gözlerinin şimdiki gibi aşağıya doğru bakışını ve uzun kirpiklerini kırpıştırışını.

Her notanın başında yavaşça nefes alışını ve her notunanın sonunda yavaşça nefes verişini.

‘Ah.’ Koi düşündü. ‘Bu ne kadar güzel olmalı.’

Birden kalbi hüzünle doldu. Ashley ipi bağlamayı bitirdiğinde başını kaldırdı ve ona bakmakta olan Koi ile göz göze geldi. Gözleri kısıldı ve dudakları yumuşak bir çizgi oluşturdu.