Çevirmen: Khentimentiu
Sun Zi Hao, sabah kahvaltısını hazırlamıştı fakat Mu Yi Fan birdenbire elindekileri yere dökünce şaşırdı.
“Mu-Mu? İyi misin?”
Mu Yi Fan hemen kendini toparladı, başını iki yana salladı. Allah’tan Zhan Bei Tian burada değil, yoksa kesin çakardı bir gariplik olduğunu…
Sun Zi Hao mutfağa döndü, yeni bir tabak getirdi ve masayı temizledi.
“Sen sakin sakin ye, ben salonda televizyon izlemeye geçiyorum.”
Daha televizyona yeni oturmuştu ki mutfaktan çat çut sesler gelmeye başladı. Dönüp baktığında Mu Yi Fan kaşığı kâseye düşürmüştü ve her seferinde kaşığı alıp zorla ağzına götürmeye çalışıyordu. Hareketleri o kadar donuktu ki, sanki dirsekleriyle kavga ediyordu.
Her on saniyede bir düşme sesi duyuluyordu.
Mu Yi Fan sonunda pes etti, kaşığı kâsenin içine fırlattı.
“Lanet olsun! Zombi olmuşuz, hala kahvaltı yapmakla uğraşıyoruz!”
Ama sonra içinden “Dur, sinirlenme şimdi. Önce buradan kaçmam lazım,” diye düşündü.
Sun Zi Hao’ya yaklaştı, telefona bir şeyler yazıp uzattı.
“Bir pizza söyle. Getiren kişi güvenliğe versin. Güvenlik içeri girsin.”
Sun Zi Hao, “Canın Pizza mı çekti? Vay canına!” dedi, sonra içinden geçirdi. Bu çocuk gerçekten şımarığın önde gideni… Patron ona sofralar kuruyor, bu tutmuş pizza istiyor…
Ama siparişi verdi. Sonra da içinden biraz kıskançlıkla Mu Yi Fan’ın yüzüne baktı.
Yok, yok… kesin Patron bu çocuğa tipi yüzünden tutuldu. Ama yine de erkekle erkek… hmm… Neyse, Patronun tercihi.
Mu Yi Fan yavaşça odasına gitti, ama bildiğin yürümüyordu, sürünüyordu. Her adımı sanki ağırlaştırılmış çekim gibiydi.
Sun Zi Hao uzaktan izleyip kendi kendine söylendi.
“Bu ne ya, üç dakikada ikinci kata çıktı.”
Sonunda akşam oldu, ziller çaldı. Mu Yi Fan hemen kapıya yöneldi. Güvenlik görevlisi pizzayı uzattı ve.
“Pizza ücreti ödenmemiş, getiren çocuk kapıda bekliyor,” dedi.
Mu Yi Fan pizzayı aldı, cebinden para çıkardı ama paraya bir not yapıştırmıştı.
“Bu pizzanın parası. Şimdi söyleyeceklerimi unutma: 12’den sonra kamera sistemini kapat, sadece 10 dakika. Kimseye bir şey söyleme. Paran burada.”
Güvenlikçi önce bir afalladı. “Ne oluyoruz lan? Mafya mı bunlar?” Diye düşünmeden edemedi.
Sonra Mu Yi Fan gazeteye sarılı 7 paket para çıkardı. Her biri en az on bin liraydı.
Adamın gözleri fal taşı gibi açıldı. “benim maaş’ım 3.000 TL. İki yıl çalışsam anca bu parayı toplarım!” diye düşündü içinden.
Paraları alıp başını salladı.
“Tamam abi, kameralar halloldu say!”
Mu Yi Fan derin bir nefes aldı. Umarım adam doğru düzgün biridir de polise gitmez…
Pizza ile içeri döndü. Oturdu, tam yemeye başladı ki… bir şeyler oldu.
Gözleri daldı, burnuna yoğun bir koku geldi, Sun Zi Hao’nun vücut kokusu!
Sun Zi Hao fark etmedi, sigarasını yaktı. Ama Mu Yi Fan bir anda içgüdüsel olarak üstüne atladı!
Sun Zi Hao refleksle elindeki cam küllüğü suratına fırlattı. Ama ne oldu dersin?
Mu Yi Fan dişleriyle küllüğü havada yakaladı! Ve ısırdı!
Sun Zi Hao, gözlerini kocaman açtı.
“Mu-Mu! Ne yapıyorsun oğlum! Dalga mı geçiyorsun, az daha seni pataklıyordum!”
Mu Yi Fan gözlerini kırpıştırdı, şoktaydı.
Ben… ben az daha adamı ısırıyordum!
Sun Zi Hao elindeki küllüğe baktı, üç santim kalınlığında Cam çatlamıştı.
“Oha… dişlerin sağlam mı? Patrona nasıl anlatacağım ben bunu, dişlerini kırdım diye…”
Mu Yi Fan ağlamaklı şekilde düşündü.
Diş mi kırıldı? Abicim ben seni az daha zombiye çeviriyordum, ne dişi?!
Mu Yi Fan hemen odasına kaçtı.
Gece 12 olduğunda, tüm planı uygulamak üzere TV’yi açtı ve sesi yükseltti.
Sonra villasından çıktı, çok öncesinden gizlice satın aldığı komşu villaya girdi ve oradaki bodruma indi, çünkü kaçış planı buydu.
Ama tam oraya indiğinde, vücudu iyice zombiye dönüştü. Artık konuşamıyor, sadece inliyordu. kontrolünü kaybetmiş bir haldeydi…
Sonra bir anda, yere düştü.
Yorum