Çevirmen: Khentimentiu
Ertesi sabah uyandığında, Zhan Bei Tian artık odada değildi. Mu Yi Fan bunu pek umursamadı, ama Zhan Bei Tian’ın dün geceki sorusuna cevap vermemiş olması ister istemez biraz içini burktu.
Ama sonuçta birbirlerini tanıyalı sadece yarım ay olmuştu. Zhan Bei Tian’ın ona karşı bu kadar çabuk duygusal bağ hissetmesi beklenemezdi. Üstelik şu an ona karşı tutumu daha ılımlıydı, bu da gayet güzel bir gelişmeydi.
Daha fazlasını istememeliydi. Zaten bu dünyanın Zhan Bei Tian’ı, onun kendi gerçekliğindeki Zhan Bei Tian gibi olamazdı.
Mu Yi Fan bir süre yatağın içinde uzandı, sonra dönerek başucundaki masadan telefonuna uzanmak istedi.
Ancak aniden hareketlerinin biraz ağırlaştığını fark etti.
Durdu, eline şaşkınlıkla baktı.
Bu sadece bir yanılsama mıydı? Hareketleri, her zamanki kadar kolay değildi sanki.
Telefonu almaya çalışmaya devam etti.
Fakat parmakları katılaşmış gibiydi, geri bükülmekte zorlanıyordu.
Ve telefonu tam alacağı sırada, parmakları kıpırdayamadığı için kavrayamadı, telefon avucundan kayarak komodinin üstüne düştü.
Mu Yi Fan, bu sahneyi korku içinde izledi. Uzun süre gerçekliğe dönemedi.
Tam o sırada kapı çaldı.
Zhan Bei Tian kapıyı tıklatıp içeri girdi, sonra Mu Yi Fan’ın komodine bakıp donakaldığını görünce sordu.
“Ne oldu?”
“Şey…“
Ama “şey” kelimesi boğazında kaldı ve çıkan ses de oldukça kısık ve boğuktu.
Sanki çok kötü bir soğuk algınlığı geçirmiş gibi, sesi tamamen kısılmıştı.
Mu Yi Fan irkildi.
Bu… Zombiye dönüşüm belirtileriydi.
Bilinçsiz bir zombiye dönüşmenin eşiğine geldiğini gösteriyordu.
Zhan Bei Tian ise sesindeki sorunu fark etmedi.
Sonuçta sabah uyanınca sesin kısık olması normaldi.
“Sofraya in, kahvaltı hazır,” dedi ve odadan çıktı.
Mu Yi Fan, hâlâ bedeninin aynı göründüğüne sevinerek yatağa oturdu.
Ama yavaş değil, tam tersine hızlıydı bu sefer.
Bir süre yatakta oturduktan sonra kalktı, banyoya gidip dişlerini fırçaladı. Ardından kahvaltı için aşağı indi.
Masadaki çatal-kaşık takımına baktı, biraz tereddüt ettikten sonra kaşığı alıp çorbasını içmeye başladı.
Neyse ki, parmakları bu önemli anda biraz güç uygulayabildi de kaşık elinden düşmedi.
Zhan Bei Tian, bugün Mu Yi Fan’ın olağanüstü sessiz olduğunu fark etti, biraz garipsedi ama bir şey sormadı.
“Ben kahvaltıdan sonra dışarı çıkacağım, sen de gelmek ister misin?”
Mu Yi Fan tam “Gitmek istemiyorum” diyecekti ki…
“!…”
‘Gitmek istemiyorum’ kısmı boğazında sıkıştı, bir türlü çıkamadı.
Başını sallayıp gitmek istemediğini söylemek istiyordu ama Zhan Bei Tian’ın ne düşüneceğinden korkuyordu.
Sonunda sadece, “Tamam,” diyebildi.
İkisi kahvaltılarını bitirdi ve villa bölgesinden birlikte ayrıldılar.
Mu Yi Fan, arabaya biner binmez uykulu numarası yaptı.
Zaten son günlerde her yerde ve her an uyuyakaldığı için bu davranışı kimse garipsemezdi.
Yeter ki Zhan Bei Tian, anormalleştiğimi fark etmesin.
Yorum