Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan derin bir nefes aldı.
“Sen… sen şu an benim malafata dokunuyorsun…”
Zhan Bei Tian’ın suratında Mu Yi Fan’ın daha önce hiç görmediği bir ifade vardı. İlk defa bu kadar suratından duygularını okuyabiliyordu, ne yapacağını bilmez bir şekilde elini geri çekmek istedi ama… Elinde tuttuğu şey ona tepki vermeye başladı.
Mu Yi Fan aynı anda kendi kendine söylenmeye başladı.
“Her şey Chen amcanın suçu! Yediğimiz yemekler yüzünden hep. Eminim bu sefer de öküz sülalesinden yapılmış bir tür güç çorbası falan içirmiştir bize!”
“…”
Zhan BeiTian artık bu adamla konuşmanın bile ruh hastalığı sebebi sayılabileceğini düşünüyordu.
Zhan Bei Tian sonunda elini çekip Mu Yi Fan’ın şişmiş uyluğunu kontrol ederken yüzünü buruşturdu.
“Bu şişlik… bu suyun işe yaraması lazımdı, neden yaramadı?”
Mu Yi Fan hemen kendini geri çekti.
“Ya dokunup durmasana be adam, etkileniyorum anlamıyor musun?! bak vallahi boşalırım şimdi!”
Zhan Bei Tian’ın alnındaki damarlar belirginleşti.
“Sus artık!” diye patladı ve ciddi bir ifadeyle sordu.
“Kemik kanserin ne kadar ilerledi?”
Mu Yi Fan durumu çaktırmamak için hemen yalan söylemeye başladı.
“Son evredeyim. Doktor bir, iki aydan fazla yaşamayacağımı söyledi.”
Zhan Bei Tian kaşlarını çattı.
“Bir, iki ay mı? Bu halinle ölü gibi mi göründüğünü sanıyorsun sen? Koşuyorsun, zıplıyorsun, bildiğin dağ keçisi gibisin!”
Mu Yi Fan altta kalmadan hemen cevap verdi.
“Canım herkesin son anları farklı olur. Ölmeden önce bir parlayış yaşanırmış… hem ben çok yiyorum, enerji topladım.”
Zhan Bei Tian sinsi bir şekilde gülümsedi.
“Seninki biraz fazla büyük bir ‘parlayış’ değil mi?”
Mu Yi Fan cümlenin altında yatan imayı anladı ama görmezden geldi.
“Doktor öyle dedi, istersen ara sor.”
Zhan Bei Tian bir süre sessiz kaldı, sonra gözünü bandajlı yüze dikti.
“Peki yüzündeki sargı ne zaman çıkacak?”
“Doktor dedi ki… önümüzdeki ayın başında açılabilir…”
Zhan Bei Tian sessizce elini uzattı, Mu Yi Fan’ın yanaklarına dokunur gibi yaptı ama bir anda yön değiştirip gözündeki beyaz bandı söküp attı. Ardından, sobanın yanından geçerken omzunun üstünden seslendi.
“Git giyin artık.”
Mu Yi Fan, ışığa alışmakta zorlandı, gözlerini kırpıştırarak sordu.
“Yani artık kazana girmeme gerek yok mu?”
Zhan Bei Tian hiçbir şey demeden mutfağı terk etti.
Mu Yi Fan kazandan çıkıp Zhan Bei Tian’ın peşinden odaya gitti ve hemen havluyla kurulandı, üzerine kıyafetlerini geçirirken vücudundaki değişim onu şoka uğrattı…
“Ohaaa!”
Cildi bir anda buğday tenli olmaktan çıkmış, resmen süt beyazı olmuştu.
“Bei Tian, benim cildim niye bir anda böyle oldu? Kazanın içine koyduğun ilaçta cilt beyazlatıcı mı vardı, ha?”
Zhan Bei Tian hiçbir şey demedi ve sessizce odadan çıktı. Mu Yi Fan arkasından seslense de cevap alamadı…
O sırada köy muhtarı avluya telaşla daldı.
“Zhan bey! Zhan bey burada mı?!”
Zhan Bei Tian odalardan birinden hızla çıkarak avluya doğru ilerledi.
“Ne oldu?”
“Efendim, G Şehri’ne gönderdiğimiz meyve ve sebzeleri Gıda ve Tarım Dairesi el koydu. Pestisit seviyesi yüksekmiş güya!”
“Nerede el koydular?”
“Tam şehre girişte. Rutin kontrol dediler, sonra arabayı alıp gittiler.”
Zhan Bei Tian hemen telefonunu çıkarıp köşeye çekildi, birilerini aradı. Kısa bir konuşmadan sonra Zhan Bei Tian muhtara döndü.
“İki güne biri sizi arayacak, o halledecek.”
“Sağ olun, çok sağ olun!” deyip ekip hemen yola koyuldu. İki saat sonra telefon geldi.
“Abi her şey çözüldü. El koyanlar düzmeceymiş. Geri verdiler malları, biz de sağlam parayı cukkaladık.”
Zhan Bei Tian’ın telefonu tekrar çaldı. Arayan Lu Lin’di.
“Patron, işler tamam. Yarın dönen grup şehirde olacak, bir toplanıp yemek yiyelim mi?” Zhan Bei Tian hafifçe gülümsedi.
“Sadece yemek mi?” Lu Lin kıkırdadı.
“Aslında herkes yengenin kim olduğunu merak ediyor…”
Zhan Bei Tian’ın gözleri ister istemez mutfakta meyve kesmeye çalışan Mu Yi Fan’a kaydı.
“Tamam, bu akşam 6’da Han Binası’nda buluşuruz.”
Ertesi gün, önce Chen Dong amcaya veda ettiler sonrasında da buluşulacak han binasına doğru yola çıktılar. Han Binası’na geldiklerinde kapıda geleneksel kıyafetli iki hanım karşıladı.
“Lu adına ayırtılmış bir yer var mı?” diye sordu Zhan Bei Tian.
“Var efendim, beşinci kattaki odada bekliyorlar sizi.”
Kapıyı çaldıklarında içeriden ses geldi.
“Açın, patron geldi!”
“Patron geldi millet!”
Herkes bir anda ayağa fırladı.
“Patron tam zamanında! Ama en son gelen o, ceza içkisini unutmuyoruz!” Xiang Guo ortaya atladı.
“İçkiyi geçin, asıl mesele yengemizi görmek!”
“Yenge mi?” Bazıları anlamamıştı.
“Ne yengesi?”
Xiang Guo keyifle sırıttı.
“Patronun kız arkadaşı var diyorum! Hadi patron, nerede yengemiz!”
Yorum