- Çevirmen: Khentimentiu.
Sakin ol. Elinde bir kanıt yok.
Bir baskın Omega mı?
Bu, ömür boyu bir kez karşılaşılabilecek bir durum.
Grayson’ın tanıdığı yalnızca iki baskın Omega vardı. Biri, kendisine hayat veren Koi; diğeri ise arkadaşı Keith Pittman’ın doğumunu yapan Angel’dı. Ama sadece varlıklarından haberdardı. Hayatında hiçbir zaman yer etmemişlerdi.
Şimdi böyle, aniden karşısına çıkması… Bu mantıklı mıydı?
Şüpheler zihninin kıyısında dolanırken, kalbinin atış hızı mantığını ezip geçiyordu. Kalbi yalan söyleyemezdi. O her zaman içgüdülerini aklıyla bastırarak yaşamıştı. Tek istisna, “kader”ini hissettiği anlardı.
Her defasında aynı yanılgıya düşüp, sonra pişman olmuştu. Şimdi yine aynı şekilde bocalıyordu. Grayson’ın yıllardır umutsuzca aradığı kişi… Belki de o itfaiyeciydi.
İtfaiyeci…
Bir falcının zamanında ettiği o saçma sözler gelmişti aklına. O zamana kadar gülüp geçtiği o sözler… Şimdi sanki karanlıkta önünü aydınlatan tek ışık gibi görünüyordu. Artık bir varsayım değil, bir inançtı. O adam oydu.
Ve bunu doğrulamanın yolu basitti: Onunla tekrar karşılaşmak.
Ama nasıl?
Az önce durmuş olan ayaklarını yeniden harekete geçirdi. Odayı bir uçtan bir uca volta atarak düşünmeye başladı.
Evi mi yakmalıyım?
Ya şimdi hastaneyi ateşe versem?
O yangına gelen itfaiyecilerin arasında olur mu?
Ya nöbet dışındaysa?
Kafası dumanlıydı ve hatırladıkları da net değildi. Yangın anında son bir anlığına gördüğü kişiyi hatırlamaya çalıştı. Ama o kişi arkasından yaklaşmıştı ve kafasında kask vardı. Yüzünü görememişti. Sadece bir ses duymuş gibiydi ama ne dediğini, hatta sesin tonunu bile anımsamıyordu. Kadın mıydı, erkek miydi, onu bile bilmiyordu.
Hayır, kadın olmalı.
Falcı, “göğüsleri büyük” demişti.
Ama onun dışında bir ipucu yoktu. Duyduğu ses bile fısıltı gibiydi. Tekrar duysa bile tanıması zor olurdu.
Her yeri teker teker yakarak mı bulacağım onu?
İşe yaramaz.
Daha etkili bir yol yok mu?
…İşte bu.
Birden harika bir fikir geldi aklına. Sadece birkaç saat sonra, Grayson doğuya doğru yola çıktı. Gideceği yer belliydi.
Babası Ashley Miller’ın yanına.
***
Ashley Miller.
Bir sonraki başkan olmasına kesin gözüyle bakılıyordu. Kuzey Amerika’nın en büyük hukuk firmasının eski başkanı, eski avukat ve şimdinin senatörüydü. Lisede buz hokeyi takım kaptanıydı ve hâlâ herkesin saygı duyduğu bir VIP’ti. İki metrenin üzerindeki boyu, göz kamaştıran platin sarısı saçları ve nefes kesici yakışıklılığıyla, bir dominant Alfa’nın tanımıydı adeta.
Altı çocuk babası Ashley, masasının karşısında dikilen ikinci oğluna donuk bir ifadeyle bakıyordu. Grayson’ın söylediklerine rağmen yüz ifadesinde en ufak bir değişiklik olmadı. Sessizlikten sonra, ağır ağır konuştu:
“Ne dedin?”
Ses tonu her zamanki gibiydi ama cümleyi tekrar sorması alışılmış bir şey değildi. Grayson babasına gülümseyerek baktı.
“İtfaiyeci olmak istiyorum. Ama şu an alım dönemi olmadığı için özel atamayla girmek istiyorum. Bu yüzden yardımını rica etmeye geldim.”
Az önce söylediklerini, kısa bir açıklamayla tekrar etti. Ashley, boş gözlerle oğluna bakmaya devam etti. Ardından dudaklarını kıpırdattı:
“Ne dedin?”
“İtfaiyeci olmak istiyorum baba. Şu anda alım yok, o yüzden özel atamayla girmeme yardımcı olmanı istiyorum.”
Aynı şeyi üçüncü kez söylemesine rağmen hâlâ sabrını yitirmemişti. Gülümsemesini de eksik etmiyordu. Ashley, oğlunun bu yapmacık yüz ifadesine bakarken içinden bir iç çekti. Bu sahte gülümsemeyi defalarca görmüştü. Sonunda, gerçeği kabullenmişçesine arkasına yaslandı.
“Neden?”
“Çünkü insanlara yardım etmek erdemli bir davranış.”
Kitaptan alınmış gibi duran bu cevap elbette Ashley’yi tatmin etmedi. Zira bu, oğlunun söyleyeceği türden bir şey değildi. Grayson, babasının soğuk tepkisini bekliyormuşçasına hiç vakit kaybetmeden ekledi:
“Çünkü kaderimdeki kişi itfaiye istasyonunda. Onun olup olmadığını doğrulamak istiyorum.”
“Ahh…”
Ancak o zaman Ashley gözlerini kısmış ve uzun bir iç çekmişti. “Tabii ya,” dercesine küçümseyici bir tepkiydi bu. Ama Grayson umursamadan devam etti:
“Tabii ki yine yanılıyor olabilirim. Ama denemeden bilemeyiz değil mi? Sen her zaman, suç işlemediğim sürece ne istersem yapabileceğimi söyledin. İnsanlara yardım etmek suç değil.”
Sözlerini adeta ezberlemişçesine sıralamıştı. Ashley, ne zaman “kader” kelimesi geçse bu kadar tutkulu hale gelen oğluna baktı. Ardından dudaklarını alaycı bir gülümsemeyle kıvırarak sordu:
“Ülkede kaç tane itfaiye istasyonu olduğunu biliyor musun?”
Grayson bir an duraksadı ama çabucak gülümseyerek cevapladı:
“Elbette. Baktım.”
“Falcıyla birlikte.”
“Tarot kartlarıyla.”
Babasıyla giriştiği bu laf savaşını ustalıkla savuşturuyordu. Gerçeği- yani, “feromon partisi sırasında çıkan yangında gelen itfaiyecilerden biri dominant Omega’ydı, onu bulmak için itfaiyeci olmak istiyorum”- gibi bir şeyisöylemenin daha büyük alaylara yol açacağını çok iyi biliyordu.
Ashley Miller için “Falcı öyle dedi,” gibi bir bahane çok daha kabul edilebilirdi. Bunu da her zamanki zırvalıklarından biri gibi görüp geçecekti. Ama diğeri… Akıl sağlığından ciddi şüphe ettirirdi.
Grayson bu düşüncelerle Ashley’nin cevabını beklerken, Ashley, oğlunun pürüzsüz yüzüne dikkatle baktı; bu yüz, tıpkı kendisininki gibi, Dominique’e fazlasıyla benziyordu. İçinde yükselen o içgüdüsel tiksinti dalgasını bastırdı ve Grayson’da kendi eşinden en ufak bir iz aramaya çalıştı. Ama bu çabası, her zamanki gibi, boşa çıktı. Aynı hayal kırıklığını sayısız kez yaşamıştı ve Ashley, bir kez daha gerçeği kabul etti.
“Motive olman güzel.”
Ashley’nin umursamaz ses tonuyla söylediği bu söz, Grayson’ın gözlerini ışıl ışıl yapmıştı. Kulakları hafifçe kıpırdadı. İşte ancak o zaman Ashley’nin yüreği biraz yumuşadı. Çünkü Grayson’ın o küçük kulak hareketi… Tıpkı Ashley’nin tek Omegası gibiydi.
“Pekâlâ, ayarlayacağım. Ama bir şartla.”
“Evet, ne olursa!”
Grayson, şartı bile duymadan anında kabul etti. Ashley, bu körü körüne hevesin daima başlarına bela açtığını düşündü ama bu kez uyarma zahmetine bile girmedi. Çünkü bazen, başarısızlık da iyi bir öğretmendi.
“En az bir yıl kalacaksın. İşi yarıda bırakmayacaksın.”
Grayson bu sözle birlikte bir anda dondu. Sessizlik öncekinden daha uzun sürdü. Çünkü bu kez durum ciddiydi. Eğer bu defa da yanıldığını anlarsa, bir sonraki “kaderine” geçmek için vakit kaybetmeden bırakmak isterdi.
Hayır… Hayır, bu defa…
Ashley, oğlunun hâlâ cevap vermediğini görünce devam etti:
“Jackson seni bana şikâyet etti. İkizlerine zarar verdiğini söyledi.”
“Meşru müdafaaydı. Beni taciz etmeye kalktılar.”
Grayson, unuttuğu bu isme bir an irkildi ama hemen kendini toparladı. Gülümseyerek kendini savundu. Ashley gözlerini kıstı. Ses tonu daha da alaycı hale geldi:
“Çünkü feromonlarını ilk sen salmışsın, onları tahrik etmişsin.”
Grayson karşı çıkmak üzereydi ki, Ashley cümlesini bitirdi:
“Kendi kader arayışın senin derdin. Ama verdiğin zararın sorumluluğunu taşımalısın. Torpil istiyorsun, kuralları benim eğip bükmemi bekliyorsun, ama sözde kaderini ararken bu kadarına bile göğüs gerecek kararlılığın yok mu?”
Sözlerin karşısında Grayson’ın diyecek sözü kalmadı. Çünkü Ashley haklıydı. O kadar haklıydı ki, kendini savunmaya çalışmak bile beyhude olurdu. Grayson cevap veremedi.
Yine içgüdülerine güvenmişti ve yine yanılabilirdi.
Defalarca hata yapmıştı.
Ama ya bu sefer gerçekten doğruysa?
Çevirmen notu: Herkese Merhaba! Ben Khentimentiu, Desire Me İf You Can için bundan sonra sizlerle birlikteyim. Sık sık bölüm paylaşmak için gayret edeceğim!
Keyifli okumalar!!!
Yorum