Çevirmen: Khentimentiu
Cesaretini toplayan Mu Yi Fan, Zhan Bei Tian’ın göğsüne, tam kalbinin olduğu yere, bir bakış attı ve elindeki bıçağı zorla sapladı.
‘pat’ diye bir ses duyuldu. Bıçağın göğse saplanma sesi…
Mu Yi Fan dehşete kapıldı, hızla bıçağı bıraktı. Zhan Bei Tian’a bakmaya bile cesaret edemedi. Gördüğünde bir cesetle ya da öfke dolu gözlerle karşılaşmaktan korkuyordu.
Tam o anda… “Ding dong!”
Kapı zili çaldı! Öyle aniden olmuştu ki Mu Yi Fan’ın gözleri yerinden fırlayacak gibi oldu. Korkuyla başını çevirdiğinde, koltukta saplanmış bir meyve bıçağı ve… boşluk gördü.
Zhan Bei Tian yoktu.
Mu Yi Fan bir adım geriye sendeledi, neredeyse yere düşüyordu. Panikle etrafına bakındı. Hiçbir yerde Zhan Bei Tian’ın izi yoktu.
“Nasıl yani?” diye fısıldadı kendi kendine.
Gözlerini kapattığı o anda mı kaçmıştı? Ama hayır… Ayak sesi duymamıştı, kapının açıldığını da duymamıştı. Bu imkânsızdı.
Zhan Bei Tian eğer gerçekten uyanıp onu bıçakla öldürmeye çalıştığını görseydi, kesinlikle bıçağı elinden alır, onunla yüzleşirdi. Öylece sessizce kaçmazdı.
Sonra, Mu Yi Fan’ın aklına bir düşünce geldi. Gözleri birden parladı.
Zhan Bei Tian’ın ruhu yeniden doğuyor olmalıydı. Kitabın içinde geçen son yaşamın sona ermesine bir ay vardı ve ruh, bu süre içinde geçici olarak “yaşam boşluğu” adlı bir alana giriyordu.
Bu da demekti ki, Zhan Bei Tian kendini ruhsal bir tehlike içinde hissettiğinde, bilinçsizce o boşluğa geçmiş olabilirdi.
Eğer durum buysa, Zhan Bei Tian onun (Mu Yi Fan’ın) kendisini bıçaklamaya çalıştığını görmemişti. Çünkü görmüş olsaydı, şu an ortadan kaybolmaz ve ruhsal boşluğu ifşa etmezdi.
Yazar tam burada devreye girdi, büyük bir olay yarattı.
Kapı zili yeniden, bu kez daha ısrarla çaldı.
Mu Yi Fan gerçek dünyaya döndü ve bu sefer sinirle bağırdı.
“Kim lanet olası kapı ziline böyle basıyor?! Az kalsın kalpten gidiyordum, farkında mısın?”
Ama villanın ses yalıtımı oldukça iyiydi. Dışarıdaki hiç kimse, onun bağırışlarını duyamazdı.
Mu Yi Fan koltuktaki meyve bıçağını çekip çıkardı. Üzerinde hiç kan yoktu. Yani aslında Zhan Bei Tian’ı bıçaklamamıştı.
Derin bir nefes verdi. Ne hissedeceğini bilemiyordu… Birini öldürmediği için rahatlamalı mıydı, yoksa yeniden doğacak olan Zhan Bei Tian’dan korkmalı mıydı?
Çünkü kıyamet sonrası dönemde Zhan Bei Tian, soğuk, şüpheci ve ketum biriydi. Onun bir metreden fazla yakınına yaklaşabilen çok az kişi vardı. Güvenini kazanmak neredeyse imkânsızdı. Bu da demekti ki, Mu Yi Fan bir daha onu öldürmek için aynı fırsatı kolay kolay bulamayacaktı.
Tam bu düşüncelere dalmışken, kapı zili bir kez daha çaldı.
Bu sefer, elindeki bıçağı meyve sepetine geri koymadan kapıya yöneldi. Dürbünden baktığında gelen kişinin Li Qing Tian olduğunu gördü.
O an hatırladı. Sabah Li Qing Tian’a, akşam vaktinde gelmesini söylemişti; vücudunu kontrol ettirmek istiyordu.
Kapıyı açtı ve Li Qing Tian’ı içeri buyur etti.
“Rekreasyon odasına geçelim,” dedi aceleyle.
Zhan Bei Tian birden “yaşam boşluğundan” çıkarsa, onu görmesin diye Li Qing Tian’ı salonda tutmak istemiyordu.
Li Qing Tian, hâlâ gaz maskesi ve güneş gözlüğü takan Mu Yi Fan’ın yüzüne garip bir ifadeyle baktı. Neden doğrudan rekreasyon odasına geçtiklerini merak etmişti.
Mu Yi Fan, odaya girer girmez kapıyı kapatmadan ceketini çıkardı.
“Önce şu kurşunları kolumdan çıkaralım.”
Li Qing Tian onun kolundaki kurşun yaralarını görünce irkildi. Gözleri hafifçe kısıldı ama soru sormadı. Hemen ilaç çantasını açtı; anestezi ilacı, kan durdurucu, cımbız ve gazlı bezleri hazırlamaya başladı.
Mu Yi Fan hiçbir şey söylemedi. Koltukta gözlerini kapatmış, derin düşüncelere dalmıştı.
Li Qing Tian kurşunu çıkarırken Mu Yi Fan hafifçe mırıldandı.
“Sana zahmet verdim…”
Yorum