Çevirmen: Khentimentiu
Zhan Bei Tian, banyodan gelen çığlıkla yerinden fırladı.
Kapıyı zorla açtığında karşısında Mu Yi Fan’ı gördü. Adam sol eliyle pijamasını tutuyor, sağ eliyle de titreyerek karnını gösteriyordu.
“Şu… şey… baksana şuna…” dedi Mu Yi Fan, gözleri fal taşı gibi açılmış bakıyordu.
Zhan Bei Tian önce yüzüne, sonra göbeğine baktı… Ve durdu. Kocaman bir karın, neredeyse altı aylık hamile gibi! Bir an sessizlik oldu, ardından ağzından uzun ve çok sansürlü bir küfür çıktı.
Mu Yi Fan üzgün bir çocuk gibi yüzünü buruşturdu.
‘Altı tane baklavam vardı benim ya… Gerçi ben yapmadım, bu beden normalinde böyleydi ama çok sevmiştim. Gerçek dünyamda cılız bir şeydim zaten, ne yaparsam yapayım kas yapamamıştım.’
“…”
Mu Yi Fan hâlâ şoktaydı.
Mu Yi Fan inatla devam etti.
“Alt üstü dört gün spor yapmadım ya, hemen göbek mi çıkar! Bu fizik kurallarına aykırı!”
Zhan Bei Tian gözlerini devirdi. Bu işte Qing Tian Boncuğu’nun bir parmağı olduğu kesindi. Normal insanın göbeği bu kadar hızlı şişmezdi.
Tam o sırada Mu Yi Fan birden çığlık attı.
“Aah!”
Zhan Bei Tian irkildi, neredeyse tokadı basıyordu.
“Ne oldu?!”
Mu Yi Fan panikle kekelemeye başladı.
“Şey… karnımda bir şey hareket ediyor gibi geldi.”
Zhan Bei Tian kaşlarını çatıp Mu Yi Fan’ın karnına doğru eğildi.
“Nasıl yani, hareket mi ediyor?”
“Evet! Aha! Yine hareket etti!”
Mu Yi Fan heyecanla elini karnına bastırdı.
“Gerçekten oynuyor! İnanmıyorsan gel sen de dokun!”
Zhan Bei Tian göbeğe bakarken, bir anlığına çenesi kasıldı. Koyu tenli cildin ortasında, göbek deliğinin hemen üzerinde, bir damla kan gibi duran kırmızı bir dövme… Ufacık bir uğur böceği gibi.
Enteresan…
“Bak! Yine oynadı! Ne oluyor ya?”
Mu Yi Fan iyice panik moduna geçti.
Zhan Bei Tian sonunda elini uzatıp göbeğe dokundu. Beş saniye geçti ve… eline resmen bir tekme yedi.
Zhan Bei Tian elini hızla geri çekti. Gözleri fal taşı gibi açıldı.
“Bunu doktora göstermeliyiz.”
“Yok artık! O ne olduğu belli olmayan hastaneye gitmem ben!”
“Benim G Şehri Askeri Hastanesi’nde bir arkadaşım var, oraya götüreceğim seni. Hadi üstünü değiştir, ben seni aşağıda bekliyorum.”
Zhan Bei Tian çıkarken telefonu eline aldı ve doktor arkadaşını aradı. Bu sırada Mu Yi Fan pijamayla aşağı indi, suratı asıktı.
“Göbeğim o kadar büyük ki, pantolonlarım olmuyor, tişörtler de yırtılacak gibiydi…”
Zhan Bei Tian içinden “pes” deyip sadece araba anahtarını salladı.
“Hadi gidelim.”
Yaklaşık bir saat sonra hastanedeydiler. Mu Yi Fan yol boyunca uyudu. Zhan Bei Tian onu uyandırmaya kıyamadı ve kucağına alarak hastaneye taşıdı.
Doktor Shen Qin Yang masasında oturuyordu, ikili gelince başını kaldırıp hızla muayeneye başlamak için ayağa kalktı.
“Uyudu mu?”
“Evet.”
Zhan Bei Tian onu yatağa yerleştirdi ve doktora tüm olanları anlatmaya başladı. Kurşun yarası, kemik kanseri… hepsini anlattı.
Shen Qin Yang not alırken bir yandan da mırıldandı.
“Durumu gerçekten garip… Qing Tian Boncuğu olmasa da, kemik kanseri meselesi fazlasıyla alışılmadık.”
Zhan Bei Tian derin bir nefes aldı.
“Ona ultrason ile bir bak ama şimdiden söyleyeyim. Ekranda ne görürsen gör, çok fazla şaşırma…”
Shen Qin Yang kaşlarını kaldırdı. Zhan Bei Tian’ın soğukkanlı suratı, ilk kez biraz çaresizlik sergiliyordu.
Yorum