Çevirmen: Khentimentiu
Mu Yi Fan gözlerini açtığında, araba garip bir sokağın kenarında park halindeydi. Başını çevirdi, arka camdan içeri güneş sızıyordu. Şoför koltuğunda oturan tanıdık yüze bakınca gözlerini ovuşturdu ve boğuk bir sesle mırıldandı.
“Hey… Acıktım.”
Uykulu kafayla, yazdığı romana ışınlandığını unutuvermişti. Yan koltukta oturan kişi ne eski dostuydu ne de bir akraba… İç çekerek yana döndü Zhan Bei Tian. Şu anki zamana yeniden doğmuştu ama kimse ona böylesine samimi, sevgili gibi mırıldanarak seslenmemişti. Üstelik bu, yıllardır duyuyormuş gibi doğal bir sesti.
Mu Yi Fan arabadan ilk inen oldu. Zhan Bei Tian’ın yanına geldi ve Mu Yi Fan kafasını yorgun bir şekilde Zhan Bei Tian’ın omzuna dayayıp, mızmız bir edayla konuşmaya başladı.
“Ben… turşulu balık, sirkeli kaburga, ekşi tatlı sebze falan istiyorum…”
Bir nefeste beş altı çeşit ekşi yemek saydı.
Zhan Bei Tian, omzuna yaslanmış bu adama baktı ve kaşlarını hafifçe çattı.
“Düzgün dur biraz.”
“Olmaz, yorgunum.”
Mu Yi Fan, yalnızca dik durmamakla kalmadı, ahtapot gibi Zhan Bei Tian’a sarıldı. Adam suratını soğuk bir ifadeyle çevirip baktı. Bu kadar yakın temasa alışkın değildi.
Ama Mu Yi Fan’ın umurunda bile değildi. Zhan Bei Tian birkaç kez itti, ama başarılı olamayınca pes etti ve onu öylece tuttu.
Güneş batmak üzereydi. Zhan Bei Tian cebinden telefonunu çıkardı ve saate baktı, 16.57. Başını çevirip sokağa göz attı.
On saniye geçmeden, daracık sokaktan kot pantolon ve beyaz tişörtlü uzun boylu bir kadın çıktı.
Kadın yirmi beş yaşlarında, düzgün hatlı, dikkat çekici güzellikteydi. Ortadan ayrılmış perçemlerinin altından kocaman gözleri ile bakıyordu. Uzun siyah saçlarını atkuyruğu yapılmıştı, zarifti, havalıydı.
Zhan Bei Tian’ın bakışlarını fark edince kadın bir an afalladı, kendi kendine “Vay be bu yakışıklı kim ya? Nerede gördüm ben bu adamı?” diye içinden geçirdi. Sonra nazikçe başını sallayıp geçti.
Zhan Bei Tian, kadın uzaklaşırken gözlerini ondan ayırmadı. Kadın on metre kadar ileride durup sokağa tekrar baktı.
Sokağın ucundan üç adam sinsice kadının peşine düşmüştü. Yanlarından geçerken, Mu Yi Fan bir anda kötü bir alkol ve sigara kokusu aldı ve midesi bulandı.
Aniden doğrulup kustu. Sabah yediği acılı ekşili çorbadan geriye ne kaldıysa hepsini çıkardı.
Üç adam mide bulandırıcı manzaraya bakıp suratlarını buruşturdular. İkisi kenara çekilirken biri bağırdı.
“Sikeyim! Senin yüzünden pantolonum, ayakkabım, her şeyim mahvoldu!”
Mu Yi Fan kendine geldi, adamın pis kusmuğuyla boyanmış pantolonuna ve ayakkabısına baktı ve hemen özür diledi.
“Pardon ya, istemeden oldu. Ne tutuyorsa öderim.”
Adam arkadaki BMW’yi görünce gözleri parladı, açgözlülükle bağırdı.
“Bu ayakkabılar 8 bin, pantolon 10 bin. Toplam 18 bin yuan!”
Mu Yi Fan, adamın ayağındaki soyulmuş spor ayakkabılara ve üzerinde sigara yanığı olan eski pantolona baktı. Kaşını kaldırdı.
“Sen ciddi ciddi beni dolandırmaya mı çalışıyorsun? Bu neyin 18 bini kardeşim?”
Cebinde para olsa da böyle üçkağıtçılara pabuç bırakacak hali yoktu.
Adam bir anda tehdit etmeye başladı.
“Bak kardeşim, bu parayı vermezsen buradan çıkamazsın.”
Sözü biter bitmez diğer iki adam da etrafını sardı.
Mu Yi Fan hiç istifini bozmadan arkasına döndü, Zhan Bei Tian’a seslendi.
“Zhan Bei Tian, ortam tam senlik oldu şu an.”
“…”
Yorum