Çevirmen: Khentimentiu
Zhan Bei Tian söylediği şeyi yapan bir adamdı.
Mu Yi Fan onun sabrını zorlayacak kadar aptal değildi. Hemen banyoya koştu, parmaklarını boğazına sokarak kusmaya çalıştı.
Ne yazık ki, çıkan tek şey sarımsı safra oldu. Kırmızı boncuktan eser yoktu.
Zhan Bei Tian bu konuda bir şey söylemedi.
Ama gece olunca gerçekten Mu Yi Fan’ın odasına girdi ve onunla aynı yatakta yattı.
Bir erkekle aynı yatağı paylaşmak çok da anormal bir durum değildi. Zaten Mu Yi Fan, geçmişte Zhan Bei Tian’la aynı yatakta büyümüştü; onun için bu durum garip değildi.
Ama…
Mu Yi Fan yavaşça gözlerini açtı. Loş ışıkla aydınlanan odada, karşısında geceleri avlanmaya çıkan kara bir panterin gözlerini andıran, keskin ve koyu siyah bakışlarla karşılaştı.
Bir anlığına irkildi, sonra gözlerini devirdi.
“Beni dikizlemeyi bırakır mısın? Çok rahatsız edici oluyor. Uyuyamıyorum böyle.”
Zhan Bei Tian ifadesizce cevap verdi.
“Mumyaya benziyorsun… Seninle aynı yatakta yatmak çok daha rahatsız edici.”
“…”
Mu Yi Fan neredeyse adama bağıracaktı, ama yüzünü ona döndüğünde söyleyeceklerini yuttu.
O anda sadece kırmızı bir ışık parıltısı görmüştü.
Ama bu kırmızı şey Zhan Bei Tian için neden bu kadar önemliydi?
Mu Yi Fan, yazdığı romanın içeriğini hatırlamaya çalıştı.
Ve bir anda gözleri irileşti. Hatırladı!
Zhan Bei Tian’ın ailesinin soyundan kalma “Qing Tian Boncuğu” adında kırmızı bir boncuk vardı.
Efsaneye göre bu boncuk bir periye aitmiş ve aslında bir tür taşınabilir uzay barındırıyormuş.
Zhan Bei Tian bu alanı çalıştırmak için her ay boncuğa kendi kanını vermek zorundaydı. Ayrıca, Qing Tian Boncuğu’nun rengi ne kadar parlaksa, içindeki ruh enerjisi de o kadar güçlü olurdu. Bu boncuk tüm uzay alanının merkezini oluşturuyordu.
Demek ki Zhan Bei Tian bu yüzden boncuğu geri almak için bu kadar acele ediyordu.
Mu Yi Fan’ın zihni hızla çalışmaya başladı.
Eğer boncuğu Zhan Bei Tian’a vermezse, adamın yeteneklerini geliştirmesi çok daha zor olur. Bu da gelecekte onu öldürmesini kolaylaştırırdı.
Ama… Eğer boncuğu geri vermezse, Zhan Bei Tian belki de onu boncuk yüzünden öldürebilirdi.
Kendi kafasında bu ikilemle boğuşa boğuşa uyuyakaldı.
Ertesi sabah, Mu Yi Fan hemen banyoya gitti.
Sonra mutfağa koşarak kahvaltı hazırlayan Zhan Bei Tian’a seslendi.
“Az önce fena sıçtım. Git kendin bul, sifonu çekmedim.”
“…”
Zhan Bei Tian buz gibi bir yüz ifadesiyle ona döndü ve soğuk gözlerle baktı.
Mu Yi Fan o bakışların altında yutkundu.
“Bir problem mi var?”
Gerçekten bir başkasına bokunu aratmak zor bir durumdu ama kendi bokunda o boncuğu bulmaya çalışmak da kolay değildi ki!
Zhan Bei Tian masadan bir çift yemek çubuğu aldı ve ona uzattı.
“Sana üç dakika veriyorum. Eğer o şeyi bulmazsan, hemen hastaneye gidiyoruz.”
Yorum