Çevirmen: Yuuki
“Dayanamıyor musun artık?” derken yakışıklı ve neşeli genç adam hafifçe gülümsedi. Ona tepeden bakarken boy avantajını kullanıyordu ve alçak sesi haylazlıkla doluydu. “Bahis bahistir. Yenilgiyi kabul et ve bana tatlı bir şeyler söyle, ben de gideyim…Ah tabii ki devam edip işini de yapabilirsin. İzlemekten çekinmem.”
Sıkışık tuvalet kabininde, Chen Ruxiu patlamak üzereydi.
Pazartesi sabah dersleri zaten yeterince sinir bozucuydu bir de üstüne geç kalktığı için dersten önce tuvalete gitmeye zaman bulamamıştı. İkinci teneffüse kadar çok sıkışmıştı.
Ama bu piç Fang Yiran, fırsattan istifade edip tuvalette önünü kesmişti.
Chen Ruxiu genelde çok konuşkan biri değildi bu yüzden bunu duyduğunda sadece soğuk bir tonda cevap verebildi. “Tuvaletin kabinleri çok küçük ve berbat kokuyorlar. Bu seni rahatsız etmiyor mu?”
Fang Yiran geri çekilmemekle kalmayıp bir de üstüne bunu Chen Ruxiu’nun yüzünü okşama fırsatı olarak değerlendirdi. “Hayır, senden nasıl rahatsız olabilirim? Sen Fizik Bölümünün ünlü, ulaşılamaz çiçeği Chen’sin. Pantolonunun fermuarını açtığını kendi gözlerimle görmek benim için bir onurdur.”
Chen Ruxiu sinirlendi. “… Sen! Sapık! Utanmaz!”
“Sorun ne? Bana isimler takarak bahisten caymaya mı çalışıyorsun?” Fang Yiran kaşını kaldırdı ve gelişigüzel şekilde bir yerlerden bir ses kayıt cihazı çıkardı. “Benimle ‘düşük not alan kişi yüksek not alan kişinin bir şartını kabul edecek’ diye bahse giren kimdi? Sonuçlar belli olalı bir hafta oldu ama sen her gün benden kaçıyorsun. Eğer bugün seni tuvalete giderken yakalamasaydım benden daha ne kadar kaçmayı planlıyordun kim bilir.”
Cihazın oynatma düğmesine bastı ve kayıt cihazından, geçen dönemin sonunda yaptıkları konuşma duyuldu.
–
O gün, ilk kışkırtan kişi Fang Yiran’dı. “Öğrenci Chen, ne o? Beni yenemeyeceğinden korkuyor ve bahse girmeye cesaret mi edemiyorsun?”
“Gerek yok.” Bu net, soğuk ve kibirli ton, sorunun ciddiyetini fark edememiş Chen Ruxiu’ya aitti.
Bundan önce gözlerinde Fang Yiran sadece, bölüm birinciliği için rekabet ettiği bir isimdi. Ara sıra, Fang Yiran’ın renkli kampüs hayatı hakkında birkaç şey duymuştu fakat birbirlerine tek kelime dahi etmemişlerdi.
Hiç tanışıklıkları yoktu, yalnızca aynı akademik alanda bulunan iki yabancılardı. O yüzden, tereddüt etmeden Fang Yiran’ın yanından geçip gitti ama arkasındaki kişi sırıtıp konuşmaya devam etti.
“Chen Ruxiu, paraya ihtiyacın var, değil mi? Bu yüzden yarı zamanlı bir işte çalışmak için bireysel çalışma saatlerini astın.” Fang Yiran bunu ne çok yüksek ne de çok alçak sesle söylemişti, sadece Chen Ruxiu’nun duyabileceği düzeydeydi. “Ama yanlış hatırlamıyorsam, şikayet edilirsen izin almadan dersleri astığın için burs hakkın elinden alınır.”
Chen Ruxiu hemen alarma geçti ve refleks olarak etrafa bakındı. Konuşmalarını kimsenin duymadığından emin olduğunda gergin bir yüzle geri döndü.
“Ne istiyorsun? Başka insanların işine burnunu sokmak mı?” Chen Ruxiu, Fang Yiran’dan sadece 2 santim kısaydı ama aura konusunda aşağı kalır yanı yoktu. Özellikle takındığı ifadesiz yüz, insanlara soğuk ve kin dolu bir yılan hissiyatı veriyordu.
Ancak Fang Yiran korkmuyordu. Yüzündeki kayıtsız sırıtışı sürdürdü. “Çok bir şey değil, sadece seninle bahse girmek istiyorum.”
Chen Ruxiu bakışlarını alçalttı ve tek bir kelime dile getirdi. “Konuş.”
“Geçen dört dönemin finallerinde iki kez ben, iki kez de sen birinci oldun. Bir sonraki final yaklaşıyor.” Fang Yiran kışkırtıcı bir şekilde ona baktı. “Bu kez kimin birinci olacağına dair bahse girmeye cesaretin var mı?”
“Çok çocukça.” Chen Ruxiu’nun ifadesi değişmedi, ses tonu da soğuktu.
Fang Yiran, bunu ciddiye almadı. “Eğer dersi bir kez asarsan bir öz eleştiri yazmak zorunda kalırsın. Eğer iki kez asarsan üstün başarı veya onur öğrencisi olarak değerlendirilme hakkını kaybedersin. Öğrenci Chen, gerçekten bireysel çalışma saatlerinden o kadar mı nefret ediyorsun? Ya da öğretmenlerden hiç mi korkmuyorsun? Okul kurallarına hiç saygın yok mu?”
“…Eğer kıt kanaat geçinmeye çalışıyorsan diğer şeylerle ilgilenme lüksüne sahip olabilir misin?” Chen Ruxiu’nun sesi çok yumuşaktı ve bunu söylerken zar zor duyuluyordu. Alaycı bir şekilde güldü ve her zamanki sesiyle: “Bana lakap takmayı kes. Bir bahis mi istiyorsun? İyi öyleyse. Yenilgiyi kabul ediyorum. Seni yenemem. Tebrik ederim, sen kazandın. Artık gidebilir miyim?”
Fang Yiran neredeyse yanlış duyduğunu düşünecekti. Gözlerini hiç kaldırmamış Chen Ruxiu’ya baktı. Diğer kişinin yüzü, her zamanki gibi ifadesizdi. Cansız yeşim bir figür gibi görünüyordu, can sıkıcı derecede hissizdi.
“Bekle, bu bir bahis olduğuna göre elbette ödüller olmalı. Kaybeden, kazananın bir şartını yerine getirecek.” Fang Yiran gülerek Chen Ruxiu’nun zayıf noktasına parmak bastı. “Bu yıl sadece bir tane burs var. Normalde kabul etme zahmetine girmezdim, daha çok ihtiyacı olan birine verilmesini tercih ederdim. Yalnızca sen ve ben, bu bursu almak için gerekli niteliklere sahibiz. Ne kadar popüler olduğumu biliyorsun. Eğer bir oylamaya katılırsam, sıralaman benden yüksek olsa bile anlamsız olur.”
Chen Ruxiu, uzun süre sessiz kaldı.
Kesin konuşmak gerekirse dişlerini sıkmaktan paramparça edecekti.
Fang Yiran ikna etme konusunda ustaydı. “Ne düşünüyorsun? Hâlâ yenilgiyi kabul ediyor musun? Ya da sınavda beni geçebilir ve burstan çekilmemi isteyebilirsin. Böylece burs yine senin olabilir.”
“Peki ya sen kazanırsan? Ne istiyorsun?” dedi Chen Ruxiu açık açık.
“Ne isteyebilirim ki? Sadece bir oyun. Mantıksız şeyler için sormadım.” Fang Yiran gelişigüzel bir şekilde cevapladı. “Zamanı geldiğinde düşüneceğim.”
Chen Ruxiu yalnızca kabul edebilirdi, başka şansı yoktu.
“Tamam.” Dışarıdan çok sakin görünüyordu.
Ama aslında o gün Fang Yiran’ı, parçalamak istediği insanların olduğu kara listeye eklemişti.
–
Bahis konusu olan final sınavında, Fang Yiran’ın not ortalaması, Chen Ruxiu’nunkinden 0,1 puan fazlaydı.
Bu 0.1 puanlık fark uygulamalı derslerden dolayıydı. Chen Ruxiu dikkatleri kendi üzerine çekmekten hoşlanmıyordu bu yüzden göze batmamaya devam etmiş ve puanlarını yalnızca ödevlerden ve sınavlardan almıştı. Fang Yiran ise tam tersine sosyal bir kelebekti ve diğerleriyle arası iyiydi. Her zaman öğretmenlerin gözüne girer ve genellikle bütün derslerde en yüksek katılım puanlarını alırdı.
Ama kim bilebirdi ki bu kadar yakışıklı ve neşeli bir yıldız öğrencinin boyun eğdirmek için insanları tuvalette köşeye sıkıştıracağını?
Bütün kaydı dinledikten sonra Chen Ruxiu dilini üst dişlerine bastırdı ve güçlü bir şekilde sürttü.
“Taktiklerin yeterince alçakça.” diye yorum yaptı. “Benimle alay etmek zorunda mısın?”
“Seninle alay ettiğimi nasıl söyleyebilirsin? Henüz şartımdan bahsetmedim bile.” Fang Yiran, beyaz bir inci gibi saf ve kusursuz dişlerini göstererek gülümsedi. “Benden kaçınıp duruyorsun, sorumluluktan yakayı kurtarmaya çalışıyorsun ve bu benim kalbimi kırıyor, biliyor musun?”
Chen Ruxiu, zihninde ona başka bir eksi daha yazdı: ‘Bu bahsin nasıl ortaya çıktığını gayet iyi biliyorsun.’
“Beş dakika içinde ders başlayacak ve sen tuvalette benimle vakit kaybediyorsun. Acelen yokmuş gibi görünüyor.” Fang Yiran bileğindeki milyon dolarlık Rolex’e bir bakış attı ve hafifçe: “Yapamıyor musun? Islık çalmamı ister misin? Ya da gergin misin? Belki de senin için tutarsam yardımı olabilir?”
Chen Ruxiu tabii ki de endişeliydi. Yüzü çoktan biraz kızarmıştı. Hafifçe kaşları çatıldı ve sonunda bir karar verdi.
“Şartları konuşabiliriz…” Bu kurnaz tilkiyle yüzleşince sonunda pes etmişti. “Ama…tuvalette olmaz.”
6 bölümlük kısacık bir seriyle beraberiz. Umarım hoşunuza gider şimdiden keyifli okumalar diliyorum.?
Yorum