The Earth Is Online [Novel] 9. BÖLÜM

Çevirmen: Ari

---

Kasım ayının sonlarında hava soğuktu, Tang Mo yün bir kazak ve bir ceket giyiyordu. Soğuk ve keskin bir cisim beline bastırılmış, kalın giysilerinde küçük bir delik açmıştı. 

 

Tang Mo eğilmiş pozisyonunu hareket etmeden korudu. Bunun bir bıçak olduğu belliydi. 

 

Adam sabırsızca, “Kahretsin, cüzdanını bana ver! Çabuk! Aksi takdirde seni doğrarım!” diye tehdit etti. 

 

Tang Mo sakin bir tavırla, “Bıçağı biraz geri çekersen ve doğrulmama izin verirsen cüzdanımı sana veririm.” dedi. 

 

“Saçma sapan konuşmayı bırak.” Adam bıçağı biraz geriye çekti. 

 

Tang Mo doğruldu, cüzdanını uzatırken mantıklı bir şekilde arkasını dönmedi. Bir anda cüzdanı alındı. Kaba erkek sesi bağırdı, “Siktir, o ne? O araba senin mi, anahtar içinde mi?” 

 

“İçinde.” 

 

“Kıpırdama, yoksa seni doğrayarak öldürürüm.” 

 

Tang Mo, bıçak alt sırtından uzaklaşırken arkasını dönmedi. Diğer kişinin kapıyı açtığını ve arabayı çalıştırmaya çalıştığını duydu. Çalışacağını doğruladıktan sonra kapı çarpılarak kapatıldı. 

 

Tang Mo yüksek sesle sordu, “Eşyalarım arkada. Almama izin verebilir misin?” 

 

Araba tekrar durmadan önce bir an çalıştı. Adam sabırsızca, “Böyle önemsiz konulardan nasıl bahsedebiliyorsun. Eşyaların da artık benim, siktir git.” dedi. 

 

“Hava soğumaya başladı. Birkaç giysi alayım. Dage,* böyle soğuk bir gecede donarak öleceğim. Sadece bir parça giysi yeterli.” 

 

[Ç/N: Dage-Ağabey] 

 

Adam bagajı açmadan önce birkaç kez küfür etti, bıçağı tekrar Tang Mo’nun beline koydu ve soğuk bir şekilde, “Çabuk ol ve bir parça giysi al. Aksi takdirde seni öldürmek zorunda kalacağım.” dedi. 

 

Tang Mo arkasını döndüğünde bu kişiyi açıkça gördü. 

 

Adamın yağlı saçları vardı ve kıyafetlerinde gri noktalar ve lekeler vardı. Tang Mo’nun kendisine baktığını fark ettikten sonra adam, başkalarının ona bakmasını istemeyen korkmuş bir hayvan gibi göründü. Yutkundu ve “Çabuk ol ve kıyafetlerini al.” derken bıçağı ona doğru tuttu. 

 

Tang Mo başını salladı. 

 

Bu adam bir hırsızdı. 

 

Tang Mo bagaja doğru yürüdü ve açtı. 

 

“Bu şey nedir? Bir kibrit mi?” Adam garip bir ifadeyle sordu. 

 

Tang Mo bavulunu almak için eğildi ve eli bagajdaki kilit tarafından kesildi. Keskin kilit avucunun narin tenini sıyırdı ve sadece sığ bir iz bıraktı. Tang Mo’nun gözleri kısıldı ve sol eli doğrudan kibriti kavradı, sertçe arkasına doğru savurdu. 

 

“Bu kibrit neyin nesi? Sen…ah!” 

 

Dev kibrit adamın kafasına çarptığı an kan fışkırdı. 

 

Tang Mo bu kibritin bu kadar büyük bir güce sahip olmasını beklemiyordu. Elindeyken kibrit ağır değildi ve sıradan bir tahta kibrit gibi hissettiriyordu. Ama az önce o yüksek sesi duyduğunda elinde demir bir çubuk varmış gibi hissetti. Adam büyük bir acı hissediyor gibiydi. 

 

Normal bir adamın kafasının parçalanmış olması muhtemeldi. Ama bu adam sadece sendeleyerek geriye doğru gitti ve kanlı yüzünü kaldırıp Tang Mo’ya öfkeyle baktı. “Seni parçalara ayıracağım!!!” 

 

Bıçağı kaldırıp üstüne koştu. 

 

Tang Mo’nun göğsü sıkışmıştı, sol ayağını kaldırıp adamın karnına çarparak sağa doğru kaçtı. Adam bağırdı ve bıçak Tang Mo’nun alt bacağına saplandı. Pantolonu anında kesildi ama keskin bıçak Tang Mo’nun teninde sadece sığ, tırnak benzeri bir iz bıraktı. Bıçak sert bir şeye çarpmış gibi gıcırdadı. 

 

Adam karnını tutarak tekrar koştu. 

 

Tang Mo hızlıca tepki verdi ve kibriti kaldırdı. 

 

Keskin bıçakla kibrit birbirine çarpınca büyük bir ses duyuldu. 

 

Bıçak ikiye bölündü. 

 

Tang Mo: “…” 

 

Adam: “…” 

 

Tang Mo kibritin bu kadar büyük bir güce sahip olduğunu düşünmemişti ancak hızla toparlandı ve kibriti adama doğru salladı. Adam, önceki kesme hareketi nedeniyle Tang Mo’ya çok yakındı ve kibritten kaçamadı. Ancak, kibrit tekrar kafasına çarpmak üzereyken, aniden havadan sayısız kırmızı banknot yağmaya başladı. 

 

Tang Mo daha önce hiç bu kadar çok 100 yuanlık banknot görmemişti. Küçük bir tepe gibiydi. Sayısız yüz yuanlık banknot gökyüzünden düşerek kibrit ile adam arasında bir duvar oluşturdu. Adam için bir tampon görevi gördü ve sadece yere çakıldı. 

 

“Beni öldürme, beni öldürme…” 

 

Adam titredi ve merhamet diledi. 

 

Tang Mo eylemini durdurdu. Kibriti indirdi ve paraya dokunmak için eğildi. 

 

“Bu kadar parayı nereden buldun? Nereden geldiler?” 

 

Bunlar gerçek yüz yuanlık banknotlardı! 

 

Adam dev kibrite korkuyla baktı ve şöyle açıkladı: “Ben bir hırsızım. Bu sabah, sokaktaki tüm insanlar aniden ortadan kayboldu ve ben bunlardan bir sürü çaldım. Bu öğleden sonra bir bankaya koştum ve… bulabildiğim tüm parayı aldım.” 

 

Tang Mo’nun bilmek istediği bu değildi. “Parayı nereye sakladın?” 

 

Adam sağ elini kaldırdı ve bileğindeki açık mavi dövmeyi gösterdi. “Buradan çıkardım. Ben… Para çalarken, parayı bu dövmenin içine koyabileceğimi fark ettim. Bu dövmeyi uzun zamandır taşıyorum ve içine para koyabildiğimi yeni öğrendim. Az önce, senin tarafından neredeyse öldürülüyordum ve farkında olmadan dövmeden parayı çıkardım…” 

 

Tang Mo başını salladı ve adamın bileğindeki dövmeye baktı. 

 

Bir şimşek çaktı ve yarım ayak uzunluğunda bir bıçak belirerek doğrudan Tang Mo’nun gözlerine yöneldi. 

 

“Geber!” 

 

Dev kibrit havada hızla hareket etti. Tang Mo bıçağı kırarken tereddüt etmedi. Kırmızı kibrit çöpü bir yay çizerek hareket etti ve bu sefer adamın kafasına çarptı. Bir şeyin kırılma sesi duyuldu, adamın gözleri sanki Tang Mo’ya ve elindeki kibrite inanamıyormuş gibi kocaman açılmıştı. Sonra ağır gövdesi yere düştü. 

 

Tang Mo adama dokunduğunda yüzü değişti. 

 

“…Öldü.” 

 

Tang Mo ölü adamı karmaşık bir ifadeyle izledi. Bir an baktıktan sonra adamın sağ elini kaldırdı ve bileğindeki deseni dikkatlice inceledi. 

 

Gece çok karanlıktı ve birbirlerine hep biraz uzaktalardı. Tang Mo dövmenin bir ‘￥‘ sembolü olduğunu şimdiye kadar fark etmemişti. Sonra adamın sol elini kaldırdı ve bu bileğindeki dövmenin de bir bıçak olduğunu gördü. 

 

Tang Mo bir süre baktı. Aniden dövme kayboldu ve yerde iki bıçak belirdi. Kalbi hızla attı ve adamın sağ eline baktı. ‘￥‘ işareti de kaybolmuştu ve yerde bir başka 100 yuanlık banknot yığını vardı. 

 

Tang Mo arabaya doğru yürüdü ve bir kitap çıkardı. 

 

İkinci sayfayı açtığında tahmin ettiği gibi yeni satırlar belirdiğini gördü. 

 

[Yetenek: Bir kahramandan daha kötü bir ruhsal alana sahibim] 

 

[Sahip: Qian Sankun (Kaçak Yolcu) 

 

[Tür: Özel] 

 

[İşlev: Nesneyi vücuda temas edecek şekilde mühürlemek ve dövme formunda saklamak.] 

 

[Seviye: 2. İki tür cansız nesneyi saklayabilir.] 

 

[Sınır: Sadece aynı tipteki nesneler saklanabilir ve hiçbir beden saklanamaz.] 

 

[Not: Qian Sankun, kendi ruhsal alan yeteneğinin bir kahramanınkinden daha kötü olduğunu ve bir kibrit yüzünden öleceğini asla tahmin etmemişti!] 

 

Kelimelerin hepsi siyahtı ve en altta kırmızı kelimelerden oluşan bir satır vardı. 

 

[Tang Mo sürümü kullanım talimatları: Tek kullanımlık ürün. Sadece aynı tipteki nesneler saklanabilir. Değiştirilemez. Arkadaşım, ne saklamak istediğini düşündün mü?]  

 

“Kaçak yolcu mu?” 

 

Tang Mo bu kelimeye uzun süre boş boş baktı ama anlayamadı. Sadece geçici olarak vazgeçebildi. 

 

Kitaba tokat atmak isteyebilirdi ama bu onun yeteneğiydi. Tang Mo adamın yeteneğini ve bunu nasıl kullanacağını hemen anladı. 

 

Qian Sankun bir hırsızdı ve ayrıca bir yeteneği uyandırmıştı. Yeteneği, herhangi bir zamanda kullanılabilecek cansız nesneleri vücudunda saklamaktı. Aynı nesne oldukları sürece, depolama kapasitesinin sayısı sınırsızdı. Tang Mo yetenek derecesinin ne olduğunu bilmiyordu, ancak bu yeteneğin yükseltilebileceği varsayılıyordu. Qian Sankun yalnızca iki tür nesne saklayabilirdi. 

 

O, parayı ve bıçağı seçmişti. 

 

Gerçekten dar görüşlü biriydi. Bu durumda paranın hiçbir etkisi yoktu ve sadece kağıt israfıydı. Ancak Qian Sankun paradan vazgeçmeye isteksizdi. 

 

Qian Sankun biraz kurnazdı. Tang Mo’yu kandırmayı biliyordu, parasının diğer dövmede saklı olduğunu söylerken, kendi yeteneğini tamamen açığa vurmamıştı. Bu da ona Tang Mo’ya bıçak dövmesiyle saldırma şansı vermişti. Neyse ki Tang Mo hiçbir zaman uyanıklığını gevşetmemişti. 

 

Ne yazık ki Qian Sankun’un ikinci nesnesi para yerine başka bir silah türü olsaydı, hayatta kalma şansı olabilirdi. 

 

Tang Mo, Qian Sankun’un yerdeki soğuk cesedine ve ardından bıçağa ve paraya baktı. Dev kibriti bileğine bastırmakta tereddüt etmedi. Kırmızı bir ışık parlaması meydana geldi ve kibrit kayboldu. Sonra Tang Mo’nun sol bileğinde küçük bir kibrit çöpü dövmesi belirdi. 

 

Dev kibritin gücü Tang Mo’nun beklentilerinin ötesindeydi. Kibriti saklamak, gizli bir silah olarak kullanılabileceği anlamına geliyordu. Daha sonra Qian Sankun gibi insanlarla karşılaşırsa daha az tehdit edici olacaktı. 

 

Tang Mo kitabı okumak için aşağı baktı. 

 

Qian Sankun’un yeteneğinin adı şuna dönüşmüştü— 

 

[Yetenek: Bir kahramandan daha kötü bir ruhsal alana sahibim (Kullanıldı)] 

 

Tekrar ilk sayfaya döndü. İlk sayfada kendi yetenekleri yazıyordu ve hiçbir şey değişmemişti. Ama Tang Mo pes etmedi. Kitaba baktı. Beş dakika sonra, yavaşça bir satır belirdi. 

 

[Not: Tang Mo o adamı öldürdüğünde diğer tarafın her şeyini yediğini ve para vermediğini açıkça biliyordu.] 

 

Tang Mo’nun gözleri küçüldü ve kitabı tutan parmakları titredi. 

 

“Gerçekten sadece öldürerek mi…” 

 

Bir dakika sonra bir kelime dizisi daha görüldü. 

 

[Not: Peki Tang Mo’ya öldürmeden diğer insanların yeteneklerini alabileceğini nasıl söyleyebilirim?]  

 

Tang Mo, “…” 

 

Pat! 

 

Kitap, sahibi tarafından acımasızca para yığınının içine atıldı. 

 

Üç dakika sonra, Tang Mo soğukkanlılıkla kitabı aldı. Bir avuç banknot topladı ve Qian Sankun’u en sevdiği şey olan paraya gömdü. Tüm bunları tamamladıktan sonra kitabı aldı ve Şanghay’a doğru sürmeye devam etti. 

 

◇◇◇ 

 

Yazarın söyleyecek bir şeyi var: 

 

Tang Mo: Yeteneklerimde değişiklik için başvuruda bulunabilir miyim? (/= _ =)/~┴┴ 

 

Yetenek: Yapamazsın╰(*°▽°*)╯~~~ 

 

Fu Wenduo: Ne zaman ortaya çıkabilirim?