Lick Me Up If You Can [Novel] 1. Kitap, 23. Bölüm

Çevirmen: Ashily

***23. Kısım***

Önemsiz bir şey için kendinden utanması acınasıydı ama yine de Koi omuzlarının düşmesine engel olamadı. 

Ashley, Koi’nin ne hissettiğinden habersiz, eksik bir şey var mı diye tabaklara bakarken konuştu. “Snack bara gidip içecek ve buz getirebilir misin? Snack bar…”

Koi gülümseyerek cevap verdi. “İkinci katın sağ tarafında, değil mi? Hmen getireceğim!”

Ashley başını kaldırıp ona baktığında, Koi geç de olsa hatasını fark etti. Kaçınılmaz olarak  gerçeği söyledi.

“Affedersin… Dün evine geldiğimde, seni bulmak için evin her yerine bakmıştım… O zaman gördüm.”

“Ah….” Ashley anlamış gibi başını salladı. ‘Dün çorba yapmıştın.’

İkna olan Ashley’nin aksine Koi endişeli hissediyordu. Bir yandan evin içinde istediği  gibi dolaştığı için utanıyor, diğer yandan da Ashley’nin bu yüzden ondan nefret etmesinden korkuyordu. Gerginlikle etrafa bakındı ancak beklenmedik bir şekilde Ashley hızla başını çevirdi ve masadaki tabakları inceledi.

‘Ha?’ Koi şaşkınlıkla ona bakarken, Ashley tekrar ona baktı ve konuştu. “Ne yapıyorsun?”

“Ne? Ah…” Kendine gelen Koi, aceleyle kendini toplayıp cevap verdi. “Hiçbir şey, hemen geri döneceğim.”

Ashley kayıtsız bir şekilde “Tamam.” dedi ve tabakları yerleştirdiği yemek arabasının kolunu tuttu. “Yemeği nerede yemek istersin? Yemek odası mi? Misafir odası mı?”

Koi çabucak cevap verdi. “Um, bana her yer uyar.”

Ciddiydi. Yanında Ashley olduğu sürece çöldeki akrepleri bile yiyebilirdi. Ashley bir süre düşündükten sonra ağzını açtı. “Bahçede yiyelim. Kameriyeyi dışarı çıkar çıkmaz görürsün.”

“Peki.” Koi başını salladı. “Tamamdır.”

Ashley arabayı sürükleyerek konuştu. “Ben masayı hazırlayacağım, sen  içeceklerle bardakları getir.”

“Tamam. Buz da olacak mı?” Koi son soruyu sorduğunda Ashley gülümsedi “Sen buz atmak zorunda değilsin ama ben atacağım.”

Şimdi Ashley’nin yanlış anlamasını düzeltme şansı vardı ama Koi hiçbir şey söylemedi. Ondan tamamen farklı bir dünyada yaşadığını Ashley’nin öğrenmesini istemiyordu. Elbette onunla asla aynı dünyada yaşayamazdı ama ondan uzak bir dünyada yaşadığını öğrenirse gerçekten Ashley’den sonsuza kadar ayrı kalacakmış gibi hissetti.

Koi ‘Kolaya buz atmak çok önemli mi?’ diye düşündü ve hızla Snack bara doğru koştu. ‘Hayatımın geri kalanında kolanın içine buz koyamamam önemli değil. Ashley ile birlikte olsam yeter.’

*

*

Yemek sırasında güneş yavaş yavaş batmaya başladı. Gün batımıyla birlikte tüm gökyüzünün kızıla döndüğünü görmek gerçekten muhteşemdi.

Koi yemeğini yerken mırıldandı. “Bu harika.”

Ashley’nin yaşadığı evin sadece boyutu devasa değil, aynı zamanda arazisi de çok genişti. Ayrıca ev küçük bir dağın tepesinde yer aldığı için görüş mesafesi fazlaydı. Öyle ki araziden baktığında dağın eteğindeki evlerin hepsi bir arada görülebiliyordu ve akşamları bu evlerin ışıkları yandığında büyüleyici bir gece manzarası oluşturuyordu.

Böyle bir sahneyi ilk kez gören Koi istemsizce haykırdı. Bu, eski bir karavanda yaşayan Koi’nin asla hayal edemeyeceği bir sahneydi.

‘Ashley her gün bu gece manzarasına bakıyor olmalı.’ Bu şekilde düşündüğünde Ashley ile arasındaki mesafenin yine çok arttığını hissetti. Tıpkı kolasına buz koyan biriyle koymayan biri arasındaki fark gibi.

“Sorun ne?” Ashley’nin sorusuyla şaşkınlık içindeki Koi aniden kendine geldi ve başını salladı. “Hiç, hiçbir şey.”

‘Böyle düşünmenin kimseye faydası yok. Önemli olan şimdiki zaman. Ash ve ben birlikte akşam yemeği yiyoruz, hepsi bu.’

“Lezzetli.” Koi yemeğin tadını zar zor alabildiği halde bunu söyledi. Bu Ashley’den sakladığı sayısız sırdan sadece biriydi.

*

*

“Bugün için çok teşekkür ederim Ash.” 

Günün ilerleyen saatlerinde geri dönmeye hazırlanan Koi teşekkür etti. Ashley bu kez, her zamanki gibi gülümsemek yerine kaşlarını çatarak konuştu. “Seni eve götüreceğimi söylemiştim.”

“Hayır, gerçekten buna gerek yok.” Koi şiddetle reddetti, hatta ellerini salladı. “Bisikletle çabucak gideceğim.”

Yaşadığı eski püskü karavanın kasvetli yanını Ashley’nin görmesini hiç istemiyordu. Herhangi birinin böyle bir dünyanın var olduğunu bilmesi için bir Koi yeterliydi.

“Hala hastasın, o yüzden dinlenmen gerek.”

Koi bunu tüm samimiyetiyle söyledi. Onun sağlığı için endişeleniyordu. Hala ateşi olmasına rağmen Koi’yi sınava götürüp getirmek için kendini zorlamıştı.

Akşam yemeğinden sonra Koi, Ashley’e ilacını bir kez daha içirdi, kalan ilacı özenle paketleyip -İçmeyi asla unutmaması gerektiği konusunda bir uyarıyla birlikte- Ashley’e verdi. 

“Tamam.” Ashley isteksizce başını salladı. Koi bir kez daha gülümsedi ve bisikletin kolunu tuttu.

“Koi.”

“Efendim?” Ashley’nin sesiyle başını çevirdiğinde ona baktığını gördü. Konuşmasını bekledi ama bir süre sessiz kaldıktan sonra başını salladı.

“Hiç, hiçbir şey.”

“Peki…” Bilemediği bir nedenden hayal kırıklığı içinde duraksayan Koi’nin, bir süre sonra sanki iyi bir şey düşünmüş gibi yüzü aydınlandı.

“Şimdi düşünüyorum da, yakında yeni bir dönem başlayacak.”

“Yani?” Ashley’nin sorusuna Koi parlak bir gülümsemeyle cevap verdi. “Artık birbirimizi her gün görebiliriz.”

Ashley ancak o zaman anlamış gibi rahat bir ifadeyle cevap verdi. “Evet, öyle.”

“Evet.” Tekrar başını sallayan Koi, hızla pedala bastı ve sürmeye başladı.

Bir eliyle bisikleti tutup geriye doğru baktı ve diğer elini sallayarak yüksek sesle “Görüşürüz Ash. Bir an önce iyileş!” diye bağırdı. Ashley ona el sallayamadan başını çevirip hızla gözden kayboldu.

Ortalık bir anda sessizliğe büründü. Geriye kalan tek şey Ashley ve soğuk algınlığıydı.

“Haa…” Kasıtlı olarak yüksek sesle iç çeken Ashley arkasını döndü ve içeri girdi. Her zaman yaşadığı sessizlik bugün özellikle ağır gelmişti.

***

Hah, hah.

Koi elinden geldiğince hızlı pedal çevirdi ve sürebildiği kadar hızlı sürdü. ‘Babam dönmeden eve varmam lazım. Önceki gün izinsiz dışarıda kaldığım için çok kızmış olmalı.’

Kendi kendine ‘Gerçi isteseydim de izin vermezdi.’ diye düşünen Koi bisikletini daha da hızlı sürdü. Fark edilmemek için çabucak yatağa girip nefesini tutması gerekiyordu. İyi haber şu ki, babası eğer uyuyorsa onu uyandırmaya, vurmaya ya da ona kötü davranmaya çalışmayacaktı.

Ama ne yazık ki şans ondan yana değildi.

“Tanrım.”

Koi’nin ışıkları açık karavanı gördüğü anda korkudan nefesi kesildi. Bisikletini durdurup bir süre karavanı izledi, sonra içeride bir şeyin kırılma sesini ve babasının bağırışını duydu. Küfürle karışık bağırışlarından ne dediği anlaşılmıyordu ama Koi’ye söylendiği açıktı.

‘Şu anda ortaya çıkamam.’

Pek çok deneyiminden dolayı bunu çok iyi biliyordu. Eğer böyle bir zamanda ortaya çıkarsa daima öldüresiye dövülürdü. Babası uykuya dalıncaya kadar gece serinliğinde dışarıda beklemek daha iyiydi. Babası uyanır uyanmaz işe giderdi, bu yüzden şimdilik tek yapması gereken şu anı atlatmaktı. Koi kararını verdikten sonra geri çekilerek karavanın ışıklarını görebilecek kadar uzağa saklandı.

Bisikletini bırakıp çömelerek karavana bakarken, az önce olup bitenler ona bir rüya gibi geldi. Kocaman bir malikanede gün batımını seyrederek akşam yemeği yediğine inanamıyordu. Dahası Ashley’le birlikteydi.

Hatta geceyi Ashley’nin evinde geçirmişti ve bu da ona pek gerçekçi gelmiyordu. ‘Belki de bunların hepsi bir rüyaydı?’

Birdenbire kendine geldi. ‘Sanırım bunca zamandır rüya görüyordum! Peki sınava gerçekten girdim mi?’

O bunları düşünürken aniden cep telefonu çaldı. Şaşkınlıkla ekrana bakan Koi gözlerini kocaman açtı. Ekranda Ashley’nin numarası yazıyordu.

“Alo?”

Gergin bir şekilde telefona cevap verdikten bir süre sonra, Ashley konuştu.

-Koi?

“Ah, evet.” Koi başını salladı ve sakinleşmeye çalıştı.

“Benim, Ash.” Her ne kadar adını söylese de, yine de Koi’ye hiç gerçekçi gelmiyordu. Koi kendi kendine ‘Birisi bana şaka yapıyor olabilir mi?’ diye düşündü ve hemen bu fikrinden vazgeçti. Çünkü böyle bir şakayı yapabilecek kadar kimseyle yakın olmadığını hatırladı.

‘O gerçekten Ash.’